Verloren stroom

[p. 96]

Maria's Geboorte.

Het was rond midden Misri, toen de zon
haar loop in 't teeken van de Maagd begon,
dat Anna, kinderlooze en hoog-bejaarde,
een meiske, vrucht van hare grijsheid, baarde.

Toen 't witte wicht stil in zijn wiegje lag,
ontlook het monderoosje in rozen lach;
oogbloempjes als vergeet-mij-nieten blauwden,
wijl handjes, bevend nog, ter bede vouwden.

Geen was gewaar hoe, langs de wieg geknield
een blanke Princenwacht de wieken hield
tot baldakijn gespannen. Geen kon raden
het Hooglied dat hààr stille lipjes baden.

[p. 97]

 

En wijl daarbuiten luid en luider sloeg

 

een morgengroet der vogelen, zoo vroeg

 

van 't steile bed de Moeder: Zeg me, minne,

 

het is zoo licht, ontgloeide de Oostertinne?

 

 

 

Rees toen aan 't raam die minne Mahara

 

en sprak: Het is de zon nog niet, maar dra

 

zal koning Dag zijn blijden intocht houden:

 

zijn zegepoort is rijzend zuiver-gouden!