Gasten in het huis ten halven

II.

Bakker Baron voelde dat blijkbaar ook wel. 't Was goed te zien aan zijn gezicht dat peinzender en peinzender stond. En algauw liep hij met plannen.

En zie er kwam een tijd dat zijn rond, gepoederd gezicht weer ophelderde. En eenige maanden later, in de groote vacantie, als de hooge wereld naar zee of naar de bergen is, liet hij met rapte achter in zijn hof een zaal bouwen. Een chique zaal natuurlijk, voor chique menschen, blauw-grijs en met hier en daar een

[p. 59]

tikje goud, met grijs-fluweelen zeteltjes en ook met dikke matten op den grond. En daar opende hij zoowaar een cinema: Cinema Royal.

Hij stak zijn gele, magere vrouw en zijn gele, magere dochter in een modieuse kleeding, ook met veel goud aan de handen en op de borst, liet den zoon van zijn broer, die een bultje had, den stiel van opérateur leeren, en een strijkje werd gehuurd.

En ja, precies lijk zijn café, leek ook dit aan een verwachting te voldoen. De vrouwen, dochters en zoons van zijn Café-Royal-klanten werden zijn Cinema-Royal-klanten en Bakker Baron zorgde voor voorname uitgekozen films, die pasten voor zoo'n buitengewoon uitgekozen publiek.

't Moet gezegd worden, een gewone mensch met gewone zenuwen en gewone hersens, ware bij die films na vijf minuten opgestaan om er schokschouderend uit te trekken. Maar Bakker Baron zijn publiek deed dat natuurlijk zoo gauw niet. Zij hielden het uit, een jaar, twee jaar zelfs, alvorens ze zoo stillekensaan wegbleven uit den chiquen Cinema Royal. En schokschouderen deden ze daarbij in het geheel niet.

Bakker Baron merkte dat. En menigen avond, na sluiting, als hij de kas had geteld, zat hij van radeloosheid met zijn beringde, poezele handen in zijn plat gekosmetikeerd haar te krabben.

Zoo dom was hij niet, dat hij niet voelde waar het schoentje neep. Hij snolde eens rechts en links hoe 't in andere cinema's ging en al raakte het zijn baronnenhart danig, er was niets aan te doen, er moest water in zijn fijnen wijn. Hij trok zuchtend naar Brus-

[p. 60]

sel om andere films te zoeken, een beetje pikanter, en probeerde het daar dan mee.

't Lukte. Hij kreeg weer volk in zijn Cinema Royal. Nu eens wat meer, dan eens wat minder, en ze brachten weer geld in zijn kaske.

Maar van den anderen kant was het natuurlijk dat fijne, uitgelezen publiek niet meer van vroeger. En zie, dat stak Bakker Baron tegen, tot in zijn keel. 't Stond te lezen op zijn gezicht. Als men hem over zijn cinema sprak was 't of hij plots iets vies rook en hij haalde triestig zijn schouders op.

‘'k Spreek er ni' geerne over!’ zei hij. ‘Maar zoo kan 't ni blijven duren. Als 'k maar wist hoe 't weer te krijgen als vroeger!’

Men zag het hem aan, hij duizeneerde er over, hij zocht.

Bakker Baron triomfeerde eenige maanden met zoogezegde wetenschappelijke films.

‘'k Heb het weer zooals het zijn moet!’ lachte hij voldaan.

Maar ja, altijd reizen en geschiedenis en natuurlijke historie en zoo verdere wetenschappelijkheid, wie mensch werd dat niet moe? Al telt men zich dan hij het chique publiek? Een cinema is toch zeker geen school!

En zoo kwam er een moment dat het weer slabakte in den Cinema Royal.

‘'k Breng het wel in orde,’ zei hij en hij trok naar Brussel op verkenning.

Twee keeren was 't al bergaf gegaan en twee kee-

[p. 61]

ren had hij de zaak weer d'hoogte in gekregen. Waarom zou dat een derden keer niet lukken? Hij had immers zooveel bijgeleerd intusschen. Wacht maar een beetje!