Roze Kate

Zeven en dertigste hoofdstuk.
De Droom.

Ernest van Colmar ontkleedde zich, en, het hoofd vervuld met sombere gedachten, wierp hij zich op zijn bed

Zeven dagen slechts kon hij nog te Brussel vertoeven. Dan zou hij naar zijn land terugreizen, want daarop had hij zijn woord verpand. 't Kwam er dus op aan de tijd, die hem overbleef, te benuttigen ten einde zijne zending te vervullen. Wel is waar wist hij nagenoeg wat hij weten moest en, hij was overtuigd dat het voortaan het Hof van Weenen was, dat over den toestand te beslissen had. Hoe innig de staats- en politieke belangen van de Nederlanden op dit oogenblik met zijne eigene, innigste belangen verbonden waren, zal de lezer weldra vernemen.

Lang duurde het eer Ernest van Colmar's vermoeide geest den slaap vinden kon, en toen hij eindelijk de oogen sloot was het

[p. 206]

geen, verkwikkende rust die hij vond. De gebeurtenissen van den dag kwamen hem een voor een voor den geest en zwarte droomen stoorden zijnen slaap.

Hij zag de hooge reuzengestalte van zijn vreemden aan valler uit het donker opdoemen en zich over zijne slaapstede buigen. De gelaatstrekken van den geduchten kampvechter werden zacht en aanminnelijk en weldra herkende van Colmar in die trekken het zonderling schoon gelaat van Satanaïs.

En inderdaad, over zijne bedsponde heengebogen, verlicht door het flauwe schijnsel der lamp, die van Colmar op de tafel had laten staan branden, stond het zonderlinge wezen op den jongen ridder te staren met eenen blik, waarin oneindige liefde en toewijding te lezen waren.

- Satanaïs, zijt gij het? vroeg Ernset van Colmar fluisterend.

- Ja, ik ben het, antwoordde het meisje. Ik kom om u mijne innige dankbaarheid uit te drukken voor den moed dien gij tot mijne bevrijding hebt aan den dag gelegd, en die mij althans gedeeltelijke van de verderfelijke macht van den booze heeft verlost.

Doch, ik kom ook, helaas! om u een laatste, een eeuwig vaarwel te zeggen.

Morgen, voor de zon over het sluimerende bosch zal geschenen hebben, zal ik op weg zijn naar mijn verre vaderland. Zoo wil het mijn noodlot.

Ik mocht u nog eenmaal weerzien en wil daarvan gebruik maken om eenen laatsten dienst van u af te smeeken. Dezelfde geheime, doch onweerstaanbare lotsbestemming die mij naar het zonnige Oosten terrugroept, heeft tevens beslist dat mijne zuster Etna mij niet vergezellen zou. Wij moeten scheiden en wellicht zal ik haar nooit wederzien. 't Is voor haar dat ik u thans bescherming vragen kom.

- Spreek, Satanaïs, wat gij vragen zult, zal gedaan worden.

- Dank, edelmoedige ridder, ik wist dat gij mijne bede niet afwijzen zoudt.

Begeef u morgen, wanneer de zon de helft van haren loop zal hebben afgelegd, langs de zuiderlijke poort, langs de Zenne en volg de kronkelende oevers tot bij een elzenboschje dat gij op eenigen afstand vinden zult:

Daar zal Etna u opwachten en u mededeelen wat gij voor haar doen kunt.

Vaarwel thans, vaarwel voor eeuwig! Zoo wil het ons beider noodlot.

[p. 207]

Bij deze laatste woorden boog zich de gestalte nog dichter over den sluimerenden ridder en drukte hem eenen kus op het brandende voorhoofd.

Ernest van Colmar strekte de armen uit, doch zijne handen tastten in de ruimte.

Satanaïs was verdwenen. Op hetzelfde oogenblik begon de lamp te knetteren en ging bijna terzelfder tijd uit, zoodat dichte duisternis en diepe stilte in de kamer heerschten.

Ernest van Colmar wist niet of hij waakte, of droomde.

Hij richtte zich overeind in 't bed, wreef zich over voorhoofd en oogen en trachtte zijn geheugen te verfrisschen.

Doch, hoe meer inspanning hij deed om zich over het gebeurde rekenschap te geven, hoe meer hij zich in de onzekerheid van zijnen toestand verdiepte. Weldra had hij zulk gevoel van vermoeienis en afgematheid, dat hij op zijn leger neerzonk en in eenen diepen slaap verviel.

Toen hij 's morgens ontwaakte, was het helder licht.

Hij dacht nog wel aan zijnen zonderlingen droom, - was het dan werkelijk een droom? - doch spoedig werd hem andere stof tot nadenken en bekommering gegeven.

Zijne schildknapen waren nog niet terug! Dat voorspelde weinig goeds.

Ernest van Colmar betreurde nu bijna hen gelast te hebben, het verblijf der aartshertogin op te zoeken.

Doch het was te laat en nutteloos daarover na te denken.

Hij kleedde zich spoedig aan en haastte zich naar beneden.

Hij ondervroeg nu den waard of zijne schildknapen ook eenig bericht voor hem hadden afgegeven, doch kreeg daarop een ontkennend antwoord.

Nu verzocht hij de waardin zich naar Angela's kamer te begeven en te vragen of het jonge meisje niets verlangde. Tot zijne niet geringe verbazing werd hem geantwoord dat de jonge vrouw reeds opgestaan en vertrokken was, zonder te zeggen waarheen zij ging.

Ernest van Colmar maakte geene enkele opmerking, nuttigde zijn ontbijt en verliet daarna de afspanning.