Roze Kate

[p. 823]

Een-en-zestigste hoofdstuk
De Verraderlijke brief

Een der manschappen werd door den luitenant naar buiten gezonden met last de uitgezette posten te verwittigen dat zij binnen 't huis bij den luitenant ontboden werden,

- Niets gezien, Lokman? vroeg de luitenant toen al de aanvoerders der groepen vereenigd waren.

- Niets, luitenant. Van af het oogenblik dat ik in den tuin op wacht stond heeft zich geene muis verroerd, zei de aangesprokene.

- En gij, Havergort? zoo wendde zich de luitenant tot eenen anderen.

- Buiten, langs de straatzijde, heeft ook niemand verroerd, antwoordde Havergort, een lang, opgeschoten kerel.

- Neen, geen ziel is er te zien geweest, zoolang gij bïnnen het huis waart, bevestigde.

[p. 824]

- Gelder, een derde gerechtsdienaar, die in een zijstraatje had op wacht gestaan.

- Baas, zei de luitenant, ofwel de duivel zelf is hier in 't spel, ofwel gij houdt ons voor den aap, zei de luitenant.

- Ik zweer het bij mijn eerlijk geweten, stotterde de baas, dat ik evenmin weet wat hier gebeurt, als gij zelf.

- Dat is een eed die niet veel waard is, zei Goliath, want ik geloof dat zijn geweten heel elastiek is.

De luitenant echter scheen niet geneigd naar de gekscheerderij van Goliath te luisteren en hoe langer hoe ongeduldiger werd hij.

Verdrietig schopte hij een stoel, die midden in de ledige kamer stond, uit den weg en rammellend vloog de stoel het onderste boven.

Met de vier pooten in de lucht kwam hij een paar schreden verder te recht.

- Drommels wat is dat? riep Goliath ten hoogste verwonderd naar den omgeworpen stoel tredend.

- Wat bedoelt gij? vroeg de luitenant.

- Zie eens hier, antwoordde Goliath naar den omgeworpen stoel tredend.

- Wat is dat?

- Een brief, als ik het goed voor heb, zei Goliath.

Inderdaad, onder den strooien ‘zit’ van den stoel was een stuk papier gestoken dat de reus er nu uittrok en aan den luitenant overhandigde.

Deze nam den brief en ontplooide hem.

- Bliksem en donder! riep hij, zich de oogen uitwrijvend, nu zou ik wel eens willen weten of ik wakend of slapend ben.

- Wat is er aan de hand? vroeg Goliath, die na den luitenant, de gewichtigste persoon van het gezelschap scheen te zijn.

- Een brief, zei de luitenant.

- Ja, dat zei ik reeds, maar aan wie is die brief gericht?

- Aan mij, antwoordde de luitenant.

- Aan u!

- Ja, 't klinkt ongelooflijk, maar toch is het zooals ik zeg, hernam de aanvoerder.

- En, vroeg Goliath, wat behelst die brief?

[p. 825]

- Hij is door een der leden van de bende geschreven en zegt dat de schurken over een half uur vernomen hebben dat hun plan door de politie gekend was en daarom het hazenpad kozen, maar dat wij ze in de Zwarte Kraai op het Sint-Jansplein vinden zullen.

- Hm, zei Goliath, dat riekt naar aangebrand. Ik kan mij volstrekt niet verbeelden wat de schrijver van dien brief bedoeld heeft.

- Als hij geschreven werd door ‘Rooden Dirk’, zei de luitenant, dan zou ik desnoods kunnen begrijpen wat zijn inzicht was.

- ‘Rooden Dirk’? vroeg Goliath.

- Ja, doch daarover later, hernam de luitenant den brief ontplooiend.

Laat ons eerst zien wat de inhoud is.

De luitenant las. Naar gelang hij met die lezing vorderde veranderde de uitdrukking van zijn gelaat.

- Ik begin nu eindelijk te begrijpen, mompelde hij:

De ellendelingen wilden mij vermoorden, zoo wendde hij zich tot Goliath, omdat.......

Hij voleindigde den zin niet, wellicht bedacht hij dat het oogenblik van spreken niet gekomen was.

- Kost wat kost, zoo sprak hij, eensklaps van toon veranderend, moeten wij de schurken opsporen. Het moet! Het leven van verscheidene personen staat met hunne gevangenneming in verband. Daarop vouwde hij den brief toe en stak hem in den binnenzak van zijn jas.

- Volgt mij, zeide hij tot de wetsdienaars.

Zonder spreken gehoorzaamden de manschappen, en weldra bevonden zich allen in de eenzame straat.

- Als gij voorbij het hoekhuis van 't Sint Jansplein gaat, en bemerkt dat het ijzeren uithangbord van ‘De Zwarte Kraai’ niet meer in zijne hengsels hangt, ziet dan met uw mannen in 't huis te geraken, gij zult er de personen vinden die gij zoekt.

Dat had de luitenant in den brief gelezen en daaraan dacht hij op dit oogenblik.

- Zonderling, zonderling, mompelde hij, en, Goliath ter zijde

[p. 826]

nemend, fluisterde hij hem de geheimzinnige woorden in 't oor.

- Zoo, zei Goliath, stond dat in den brief, dan wed ik er mijn oor tegen dat ik de verklikker ken. Luitenant in de Zwarte Kraai zullen wij werk vinden!

De manschappen, die rond de kroeg waren uitgezet geweest hadden zich nu allen achter den luitenant geschaard en stapten 't gelid door de kronkelende straten voort naar het Sint Jansplein, zonder dat iemand hunner iets begreep aan alles wat sedert het begin van den avond gebeurde.