De lotgevallen van Huckleberry Finn

[p. 14]

Hoofdstuk III.

Nou, ik kreeg er flink van langs, de volgende morgen, van juffrouw Watson, omdat m'n kleren er zo uit zagen. De weduwe zei echter niets en maakte ze alleen maar schoon en ze keek zo bedroefd, dat ik me voornam een tijdje goed op te passen, als het me lukte tenminste. Juffrouw Watson bad voor me en zei, dat ik ook iedere dag moest bidden en alles waarom ik vroeg zou ik verkrijgen. Maar daar was niks van aan. Ik kreeg wel een vissnoer, maar geen haken, en zonder haken had ik er niks aan. Drie of vier keer bad ik nog voor de haken, maar het hielp niets. Eindelijk vroeg ik juffrouw Watson om het eens voor me te proberen, maar toen zei ze dat ik niet goed wijs was. Ze zei helemaal niet waarom, en ik snapte er niets van.

Vader had zich al langer dan een jaar niet laten zien, dat was een gelukje voor me, ik verlangde er helemaal niet naar om hem nog ooit weer terug te zien. Als ie nuchter was, ranselde hij me altijd als hij me te pakken kreeg, maar meestal zorgde ik wel dat ik verdwenen was. Nu ging het gerucht dat hij in de rivier verdronken was, een twaalf mijl stroomopwaarts. Ze dachten in ieder geval dat hij het was, want de verdronken man was van zijn lengte en in lompen gekleed en had ongewoon lang haar, net als vader. Maar ze konden zijn gezicht niet herkennen, omdat hij al zolang in het water had gelegen, dat er niet veel van een gezicht meer over was. Ze begroeven hem aan de oever. Maar ik voelde me toch niet gerust er over en dacht dat hij nog best eens zou kunnen komen opdagen.

We speelden een maand lang rovertje, zo nu en dan, en toen bedankte ik als lid. En alle andere jongens ook. We hadden niemand beroofd en ook niemand vermoord, maar alleen gedaan alsof. We sprongen uit het bos te voorschijn en deden een uitval naar de veedrijvers en de vrouwen die groenten naar de markt brachten, maar we maakten ons nooit van één van hen meester. Tom Sawyer noemde het vee ‘goudstaven’ en de rapen en zo ‘juwelen’ en dan gingen we terug naar het hol en schepten op over wat we allemaal gedaan hadden en hoeveel mensen we hadden gedood en gemerkt. Maar ik

[p. 15]

vond niet dat we er enig voordeel bij hadden. Op een keer zond Tom een jongen het dorp in met een vlammende toorts, hij noemde dat een ‘oproep ten strijde’, en het was een teken voor de bende om zich te verzamelen. Hij zei dat zijn spionnen hem geheime berichten hadden gebracht, dat de volgende dag een troep Spaanse kooplieden en rijke Arabieren in de holle grot zou kamperen, met tweehonderd olifanten, zeshonderd kamelen en meer dan duizend pakezels, allemaal beladen met die-jamanten en ze werden maar door een vierhonderd soldaten bewaakt. Dus zouden we in hinderlaag gaan liggen, zoals hij het noemde, het hele zaakje afslachten en de goederen buitmaken. Hij zei, dat we onze zwaarden moesten scherpen en onze geweren gereed maken. Hij kon zelfs niet achter een kar met rapen aangaan zonder dat we onze zwaarden moesten scherpen en ze waren alleen maar van blik en hout en al schuurde en poetste je ze tot je niet meer kon, dan werden ze er nog geen haar beter van. Ik dacht niet dat we zo'n troep Spanjaarden en Arabieren konden verslaan, maar ik wou de kamelen en olifanten graag zien, dus ik was de volgende Zaterdag present, in de hinderlaag. Toen we 't bevel kregen, stormden we de heuvel af. Maar er waren geen Spanjaarden en Arabieren, ook geen kamelen, noch olifanten. Er werd alleen maar een pic-nic gehouden van de Zondagsschool en nog wel voor de lagere klassen. We stormden te voorschijn en joegen de kinderen voor ons uit, maar we veroverden niets anders dan wat oliebollen en jam. Alleen Ben Rogers kreeg een lappenpop te pakken en Joe Harper een gezangboek en een tractaatje. En toen deed de onderwijzeres een aanval op ons, waardoor we alles lieten vallen en er vandoor gingen. Ik had helemaal geen die-jamanten gezien en dat zei ik ook tegen Tom. Hij zei dat er hopen waren geweest en Arabieren ook en olifanten en van alles. ‘En waarom hebben we ze dan niet gezien?’, vroeg ik. En hij zei, dat als ik niet zo dom was en een boek had gelezen genaamd ‘Don Quichot’ dan zou ik dat niet vragen. Hij zei dat het allemaal door betovering gebeurde en dat er honderden soldaten waren geweest en olifanten en schatten, maar we hadden vijanden die hij ‘magiërs’ noemde en die hadden alles veranderd in een Zondagsschoolfeestje, alleen maar uit afgunst. Ik zei dat we dan achter die magiërs aan moesten gaan, waarop Tom zei: ‘Weet je dan niet, dat een magiër een heleboel geesten kan oproepen en die zouden je in stukjes hebben gehakt voor je nog piep kon zeggen. Ze zijn zo groot als een boom en zo breed als een kerk’.

[p. 16]

‘Nou’, zei ik, ‘als we eens wat geesten konden krijgen om òns te helpen, dan zouwen we dat andere zooitje toch wel aan kunnen.’

‘Hoe wil je dat doen?’

‘Ik weet niet. Hoe doen zij het?’

‘Nou, ze wrijven over een oude koperen lamp of een ijzeren ring en dan komen de geesten er bij hoopjes aan, onder donder en bliksem en rookwolken, en alles wat je ze opdraagt voeren ze uit.’

‘Wie laat ze komen?’

‘Nou, iedereen die die lamp of de ring wrijft, en ze moeten alles doen, wàt je ook zegt. Als je ze zegt dat ze een paleis moeten bouwen van veertig mijl lang, helemaal van die-jamanten en het volstoppen met kauwgom of wat je maar wil, of dat ze de dochter van den keizer van China voor je moeten halen om mee te trouwen, dan moeten ze dat doen - en ze moeten het ook nog in één nacht doen.’

‘Nou’, zei ik, ‘ik vind het maar een stelletje stommelingen dat ze dat paleis niet zelf houwen, en als ik er één van was, dan zouwen ze naar me kunnen fluiten, ik kwam vast niet alleen maar omdat iemand aan een ouwe koperen lamp zat te wrijven.’

‘Wat praat je toch een onzin, Huck Finn. Jij zou ook moeten komen als hij wreef, of je wou of niet.’

‘Wat, en zo hoog als een boom en zo breed als een kerk? Goed dan, ik zóu komen, maar dan zou die man wat beleven.’

‘Och, het geeft niets om met jou te praten. Je schijnt nergens iets vanaf te weten, 't lijkt wel of je geen hersens hebt.’

Ik dacht er een dag of drie over na en toen wou ik eens zien wat er van aan was. Ik nam een ouwe koperen lamp en een ijzeren ring en ging het bos in en daar wreef ik en wreef ik tot ik zweette als een neger. Ik had al gedacht om een paleis te laten bouwen en het dan te verkopen, maar 't gaf niets, geen enkele geest wou verschijnen. Tom zou dat allemaal wel gelogen hebben. Misschien geloofde hij zelf wel in Arabieren en olifanten, maar ik denk er anders over. Het zal wel net zoiets zijn als ze je op de Zondagsschool leren.