VVoudt van vvonderlicke sinne-fabulen der dieren

Regelnummers proza verbergen

[p. B6v]

III. Van den Leeu, ende van ’t VVildt-Vercken. aant.

Het quaet dat d'een sal in dees Werelt lijen,
Een ander weer sal tot gheluck ghedijen.

Eenmael den stouten Leeu, in synen wech quam teghen,

Een overdul VVildt-Swijn, tot vechten al ghereet,

’t VVelck alst ontrent hem quam, sprack trots met woorden wreet:

Sa fluckx stelt u te weer, ick ben tot strijt gheneghen.

Den Leeu al onvertsaecht, sijn kracht oock wilde pleghen,

VVant waent door dit beroep, hem schandelick ghehoont:

D'een d'ander springt op 't lijf, en niet en wert verschoont,

Elck toont om ’t beste waer sijn kracht in was gheleghen.

Een Gier, aldaer ontrent, siend' dit verwoedich stryden,

Stelt met bekoort ghemoedt sich op de tacken groen,

En siende al verheucht dees dulle Beesten bloen,

Verhopend’ goeden buyt, begon sich te verblyden,

VVant sach haer soo verhit, malkand'ren niet vermyden:

Maer eyndich keert de hoop, van 't gheen hy ydel wacht

VVant gheen van beyden wint, het was kracht, teghen kracht:

Een yeder, dick sijn ziel,veel moeyt' en smaet doet lyden.

Dit even alle daegh, men siet in allen Staten,

Maer meest in die verwaent, den Heer niet vreesen quaet;

VVant die, in ydel hoop, steets op den Mensche staet,

Die lieven twist en strijt, en soete vrede haten:

VVat is ’t dat meer verweckt, den twist en 't bloedich vechten

Onder de Menschen? dan de nijt, en giericheyt,

En eyghen min, die ons soo vele quaets bereyt;

Dat's d'oorsaeck, waerom Godt ons straft als boose Knechten.

Die vroom de sond' verwint, op d'Aerd' de grootst sal wesen,

En die in ongheval, Godts troost alleen behaecht,

Die lijdtsaem, in 't ghemoedt, d'onwaerde smaet verdraecht,

Dees voor de tweede doot, sich nimmer hoeft te vresen.

[p. B7r]

 

Die Gist, die Mist.

Sabellicvs.

1HIrcanus, ende Artistobulus, doen sy tegen 2 malkanderen Oorlochden, so hoopte Herodes een 3 goede beet, of ghedeelte van den eenen, of van den 4 anderen te krygen; boven dien, noch het Joodsche 5 Rijck: want hy voorseker dachte, dat een van 6 beyden verslaghen soude blyven. Maer sijn ydele 7 hoop is machteloos vervallen. Als die twee Kampers 8 langhe met malkanderen gestreden hadden, ende 9 beyde moede wierden, soo hebben sy te samen van 10 den Oorloch af-ghelaten. Men seyt in ’t gemeen: 11 ‘Het eene mes hout ’t ander in de schee. Als mede, 12 soo is ’t quaet te beyden, ende te loeren op ander 13 Luyden misval, of sterven; soo heeft de Gier-14voghel gedaen, als deselve innerlick verlangde na 15 de stucken die daer vallen souden vande Leeu, of 16 het VVildt-Vercken.’

Begheerlick, is deerlick.

[p. B7v]

VVildt-Vercken, Leeu, en Gier.

DE kloecke Leeu, met straf ghemoedt,
En ’t wilde Swijn, gheheel vervvoedt,
Die kampen fel in ’t ruyme velt;
Een yeder sich ter weere stelt.
De graghe Gier siet na de strijt,
En lacht, ter wijl het Vercken krijt,
Om dat hy meent, of Leeu, of Swijn,
Een proy, of aes voor hem te zijn.
Maar Swijn en Leeu vermoeyt en mat,
Verlaten weer het vecht-ghevat.
Eylaes! de Gier die sit bedroeft,
Om dat hy heeft vergheefs ghetoeft.
‘VVie gretich haeckt na yemants doot,
‘Die dwaelt, en draelt, en raeckt in noot.
‘'t Gaet noyt onvast: die veeltijts gist,
‘Ach! in’t ghemeen, hy veeltijts mist.

Wie aen onrecht gheluck sijn oogh' en herte bint;
Die vangt niet dat hy jaecht, noch soeckt niet dat hy vint.

Verlanghe maeckt Banghe.

[p. B8r]

Die Gist, die Mist.
't Is quaet wachten op ander Luyden doot