Goden en grenzen

(1920)–Albert Verwey– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

bron

Albert Verwey, Goden en grenzen. W. Versluys, Amsterdam 1920

codering

DBNL-TEI 1

Wijze van coderen: standaard

dbnl-nr verw008gode01_01

logboek

- 2015-12-07 FG colofon toegevoegd

verantwoording

gebruikt exemplaar

eigen exemplaar DBNL

algemene opmerkingen

Dit bestand biedt, behoudens een aantal hierna te noemen ingrepen, een diplomatische weergave van Goden en grenzen van Albert Verwey uit 1920.

redactionele ingrepen

Pagina 1 en 2 ontbreken in het gebruikte exemplaar.

Bij de omzetting van de gebruikte bron naar deze publicatie in de dbnl is een aantal delen van de tekst niet overgenomen. Hieronder volgen de tekstgedeelten die wel in het origineel voorkomen maar hier uit de lopende tekst zijn weggelaten. Ook de blanco pagina's (4, 8, 10, 12, 28, 30, 46, 48, 64, 66, 76, 114, 136, 138, 140, 162, 164, 172, 174, 180, 182, 186, 194, 196, 230, 232, 234, 242) zijn niet opgenomen in de lopende tekst.

[pagina 3]

GODEN EN GRENZEN

[pagina 5]

GODEN EN GRENZEN

DOOR

ALBERT VERWEY

W. VERSLUYS UITGEVERSMAATSCHAPPIJ

AMSTERDAM MCMXX

[pagina 241]

INHOUD

[pagina 243]

GODEN EN GRENZEN: HET EERSTE BOEK
	INHOUD
HET SPELVAN DE ZIEL
I. de mensch en de meester
		Bladz.
I. De meester spreekt: uw bloemen		13
II. ‘Moet ik dan heel verloren		14
III. Zit neer, mijn kind, en luister		15
IV. Gij moogt mij niet beminnen		16
V. Uw wil, mijn kind, is mijne		17
VI. ‘Zijt gij dan die mij maakte		18
VII. Natuur is zoet van zinnen		19
VIII. ‘Zweeft gij dan in mijn zinnen		20
IX. De glimlach van mijn binden		21
X. Wie mij als geest wil minnen		22
XI. ‘Mijn stilte is de ademlooze		23
XII. ‘Wie zal de smarten spreken		24
XIII. ‘Ook dat niet. Ingeweven		25
XIV. Kom aan mijn hart, mijn Eene		26
XV. Aanvaard me als heel uw eigen		27

II. de tuin van eroos

I. Weerkeer		31
II. De Verdofte Bron		32
III. De Geboeide Droom		33
IV. De Gehuwden		34
V. De Aardsche		35
VI. Seinen		36

[pagina 244]

	Bladz.
VII. De Duingeest	37
VIII. Het Droomrijk	38
IX. Vereenzaamd	39
X. Het Blijvende Beeld	40
XI. Honger naar Een	41
XII. De Nachtwaak	42
XIII. De Onvatbare	43
XIV. De Geheele Vorm	44
XV. De Levenswil	45

III. epithalamium

I. Uw toon zong uit naar mijne	49
II. Gewend met vogeloogen	50
III. Kom nader, nog meer nader	51
IV. Bevallige drift en adel	52
V. Een minnaar vond, van de aarde	53
VI. Twee die elkaar omvingen	54
VII. Kern van 't heelal, splijt open	55
VIII. Door alle heemlen nijgen	56
IX. Wijlen we en zien gelaten	57
X. Ziehier mijn hart: het beefde	58
XI. Wie zal het ooit mij nemen	59
XII. Mijn afscheid klinkt in de ooren	60
XIII. Zie, lieve en laatste klaarheid	61
XIV. Verlangen roept, verlangen	62
XV. Kom mee, dit eindloos samen	63

EEN NALATENSCHAP

Alleen uw glimlach leefde: uw teedere oogen	67

[pagina 245]

	Bladz.
JONGE DICHTER
I. Toen ik een kind was stond ik vóór het dagen	68
II. Wist ik dan, toen ik als een kind de handen	69
III. Naar Liefde en Noodzaak, die twee schoone goden	70
IV. Doch toen ik liggende op de bloemige weide	71
V. Hij had die gratie die te weinig hechtte	72
VI. Omdat ge slaapt, mijn Furie, daarom juist	73
VII. Uit Liefde en Noodzaak is de Droom geboren	74

HET DUINPAD

I. om het huis

I. Nu ik van verre en van nabij verzamel	77
II. Het Nieuwe Huis. En de eerste Zondagmorgen	78
III. Een boschje in duin, in vochtige pan verscholen	79
IV. Doch als geen huiszorg u weerhield en 't loopen	80
V. Toch was die huiszorg uwe, en mijne, keus	81
VI. De maan scheen hel toen in die schoone zomer	82
VII. De zee. De slankheid van de naakte lijven	83
VIII. Was 't spel van kindren om ons heen? Kwam vriend	84

II. de ruimte

I. Een landschap ziet ons aan als een gelaat	85
II. Ons zien is zeker met natuurlijke oogen	86
III. De duindoorn met zijn vale olijvenloof	87
IV. Toen ik hier eerst van strand naar duinrand klom	88
V. Weet ge niet hoe daarginds langs bochtige wegen	89
VI. Wandelde ik tusschen bloemen? Lief, wij zagen	90
VII. Ik zei: mijn zoon! Hij boog het hoofd: mijn vader!	91

[pagina 246]

	Bladz.
VIII. Ik dank u, oudre vriend, die me enkel noopte	92
IX. Als schoone uitheemsche bloemen komen menschen	93
X. Meer dan de vormen binden ons de landen	94

III. de tijd

I. Geheim geheel van woordenlooze binding	95
II. Dit is de last: de tijd die in ons leeft	96
III. Een jong man komt die zich een god gevoelt	97
IV. Een jonge vrouw ontwaakt uit donkre tijd	98
V. Hoe kan een vonk het dorre hout ontsteken	99
VI. Er was een dag toen ik langs de ijzren lijnen	100
VII. Zooals een zwemmer 't water uitgetreden	101
VIII. Zaagt gij me en hoorde me aan, verborgen Geest	102
IX. De storm bruist aan. De donkre takken kraken	103
X. De vlammen van mijn tuin zijn hoog ontploken	104

IV. terugblik

I. Vraag niet of 't wondre land, onze aarde, nergens	105
II. Kindren zijn menschen die ons toebehooren	106
III. Mijn jeugd, gebonden aan de stad en straat	107
IV. De wereld die me als kind omving, dat Boek	108
V. Gij moogt glimlachen om mijn jeugd, maar 't wappren	109
VI. Toch is uw spel mij liever dan de daden	110
VII. Ik heb, daar de oorlog woelt, met ongeveinsd	111
VIII. Ik liep het duinpad door de koude straling	112

SAMENSPEL

Mijn Roosblad!	115
De Drievuldige Vorm	116

[pagina 247]

	Bladz.
La Nouvelle Héloïse	122
Mijn Meester	123
Van Lijden	127
Sterven	128
De Geschonken Kracht	130
De Schaduw	133

GODEN EN GRENZEN: HET TWEEDE BOEK

MYTHEN

I. late lente

I. Meidag	141
II. Het Jonge Groen	142
III. Heimwee	143
IV. De Diepe Bron	146
V. De Spiegel Zelf	147
VI. Pinkster in 't Bosch	152
VII. Zielsdrang	154
VIII. Aan de Mei-dichter	157
IX. De Boomen	160

II. van hem tot hen

De Weg van Taal	165
Als hij niet was	168
Tot de nog jeugdigen	170

III. de konflikten van hadewych	175

IV. het lied van de verlatene	183

[pagina 248]

	Bladz.
V. de beoordeelaar en de dichter	187
VI. mordechai, een purim-spel	197

GODEN EN GRENZEN: HET SLOTGEDICHT
DE GOD EN DE MENSCH	235

Vorige Volgende