Goden en grenzen

[p. 91]

VII

Ik zei: mijn zoon! Hij boog het hoofd: mijn vader!
En alle stugheid week uit mijn gemoed.
Ik had het vroeger nooit zoo diep bevroed
Dat in een vreemde die mij schuchter nader
De zielsdrang zijn kon die hem iedere ader
Voor mij de laatgevondne kloppen doet.
Er is een eenheid machtger dan het bloed:
Eenzelfde droom bindt jong en oud tegader.
Omdat naar 't mijne hij zijn leven bootste
Speurde ik met diepere ernst door welk gebrek
De lijn ontsierd werd die hij eerde als grootste.
Grootste! - Zijn innigheid was eedler trek
Dan me ooit uit trotscher zieleteekning troostte
Die ik in weidscher adeldom ontdek.