Goden en grenzen

[p. 133]

De schaduw

Gij weet wel dat ik dit begeer
En geen ding meer:
Mij uiten.
Ik kan de volheid die ik ben,
De wereld die ik in mij ken,
Voor andren niet versluiten.

Een aandrift doet mij als een bron
Van nacht naar zon
Verstroomen.
Mijn golf als zij aan 't licht zich paart
Schijnt meest mij om de spiegling waard
Die lijfloos is als droomen.

Ik ken er u, gij kent er mij,
Gebonden, vrij
Bewegend.
En iedre trilling wederzijds
Wordt, eer ze sterven kan, bereids
Met weertrilling bejegend.

Toch blijft uw lichaam, blijft mijn diep,
Hoe luide 't riep
Of straalde,

[p. 134]

 

Bij elk in ongedeeld bezit,

 

En niemand die het lot verbidt

 

Dat zóó zijn erf ompaalde.

 

 

 

Wij spreken van ons eigen uit

 

Het woord dat duidt

 

En teekent,

 

Maar 't blijft ons eigen en wordt stom

 

Voor wie zijn beelding als een som

 

Van pond tot penning rekent.

 

 

 

Als schaduw die op witte muur

 

Verborgen vuur

 

Doet kaatsen

 

Van voorwerp dat verborgen blijft,

 

Zóó wat uit uwe en mijn ziel drijft

 

Naar zon-beschenen plaatsen.