Goden en grenzen

[p. 143]

III
Heimwee

Tranen die ik nooit
Toeliet uit te breken,
Wat heeft nu mijn hart ontdooid,
Deed mijn oogen weeken,
Dat ik 't lachen van de Lente niet
Kan ontmoeten of gij vliet
En ik durf niet spreken
En ik weet geen lied?

Is het altijd zoo
Als het scheidings-uur
Nadert en Natuur
Zendt als laatste boô
Haar verrukkelijkste Lente,
Dat wij spraakloos staan,
Leeg van wereldsche gewente,
En als sneeuw voor zon vergaan?

Of verbeidt mij nog
Na een jaar van bitter klagen
Blijdschap rein van elk bedrog:

[p. 144]

 

Naakte, uit smart ontbonden dagen,

 

Die mij schreien doen van vreugd

 

Om 't hervinden van mijn jeugd?

 

 

 

Ach, wat anders drijft ons dan

 

Naar de diepe bron van tranen

 

Als het hunkren uit de ban

 

Van de later-jaarsche wanen

 

Naar die korte tijd terug

 

Die zoolang scheen in 't gevoelen -

 

Afgebroken scheen de brug,

 

Aldoor verder reikte ons doelen,

 

Nochtans hopen wij van 't eind

 

Jeugd die dan niet meer verdwijnt.

 

 

 

Anders is ons schreien niet

 

Dan de zielsverrukte blik,

 

Die met plotselinge schrik

 

Als hij om zich lente ziet,

 

Daarin de innerlijke erkent

 

Die zich nooit heeft afgewend

 

Van het hopen zich te vinden,

 

Zich van de omgroei los te winden

 

Waar de wereld voor een tijd

 

Haar mee bond tot sterflijkheid.

 

 

[p. 145]

 

Tranen breken uit, en zwijgen

 

Schijnt het eenige gewin

 

Dat wij uit de ontroering krijgen -

 

Zaligheid, bevrijd van zin.

 

Tot de vreugd zelf ons weer geeft

 

Woorden waar een ziel in leeft.