'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 85]

Twiede Deil
Dee lèste carnaval

[p. 87]

1

Heer zat z'ch rech. Z'ne nek waos noe toch get beter.

H'r had dus weer ins vaan Miep gedruimp; ze leet 'm nog neet los. Gei wónder: 'r kós häör neet oet ze leve sjrappe.

Aon de rinkvinger vaan z'n linkerhand droog 'r nog altied d'n trouwrink, boe de datums in stoonte gegraveerd vaan hun verloving en 't houwelik, ingezegend in de Sintervaos mèt e simpel mèske, want 't moch neet väöl koste.

Dee rink had 'r jaorelaank neet gedrage in Australië, zoegenaomp umtot 't ónveilig waos bij 't wèrke mèt machines. Miep had 'm toen gedrage, umtot ze 't zun vónd'm in 'n laoj te laote ligge. Mèt twie ring aon häöre vinger waos ze zjus 'n wedevrow gewees. Mesjien had zoeget beteikenis. Nao de sjeijing had ze de rink trok gegeve. Iers had 'r 'm in z'n portefeuille mètgedrage; later d'roet gehaold en de inscripties nog ins geleze en, werechtig, 'n traon of twie mote wegvege. Toen had 'r 'm aon z'ne vinger gestoke en dao bleef 'r. Noets deeg 'r 'm aof, ouch neet al waos 'r póddelnaaks, wie gietere nog bij Penny; brèl, polshorloge en zegelrink laoge op 't nachkeske, meh d'n trouwrink bleef aon.

Dat waos wel evekes hiel fijn gewees mèt die prachtige vrow. Ze waos pas trökgekoume vaan alweer 'n boetelandse reis en al had ze häöm wel verwach - ze waos verbaas tot 'r al zoe gaw kaom opdage.

‘Moet je direct weg, of heb je wat tijd?’ had ze gevraog. Heer zag tot ze de ganse middag hadde.

‘Fijn!’ zag ze, ‘dan hoef ik dus niet meteen met je naar bed!’ Es of heer allein daoveur kaom.

Ze had - op de gebrukelikke meneer - ganse verhaole euver Mexico. Wat kós ze toch enthousiast vertèlle! Heer voolt altied of 'r zelf debij waos.

‘Ik heb toch zoiets moois gekocht!’ zag ze en begós z'ch oet te

[p. 88]

kleije en trok get Mexikaans aon, wat 'r leuk stónd en jónk maakde. En zie mer drejje veur dee spiegel.

Heer stónd op en holp mèt 't oetdoen vaan dat kleid en ouch de res.

Ze hadde gespäöld mèt 't vuur van vreuger. Wat heel 'r toch vaan Penny! Ze kermde en kreunde aldoor: ‘Oh, wat fijn, wat zalig, wat doe je dat toch goed!’

Mèt z'n ouge tou had 'r in vlammende kleure de sjoenste figure gezeen; 't gans spectrum mèt daobij nog tinte die me noets en nörgens aanders tegekump.

Heer had gedach: heij is m'n harteblood en dat wèl 'ch d'ch geve, Penny, 't aon d'ch opdringe, in d'ch dringe en 't laote kloppe zoe kort meugelik ónder de plaots, boe dien hart veur miech klop.

Weer had ze gezag: ‘Ik hou 't niet..... ik kan niet langer..... jij moet nu ook komen’ en had z'ne mónd gepak en ze hadde z'ch gans ein gemaak. Meh 't klein kedoke vaan sókkermèlk had 'r häör neet kinne geve; ouch deze kier neet.

Boerum waos dat zoe? Dat wis 'r neet good te verklaore; heer dach wel ins tot 't kaom umtot ze nog altied aon häöm twiefelde en tot ze achter häöm die ervaringe zaog met aandere: vies aw impotente mennekes, die thoes niks veerdig kóste make en bij 'n hoor get speciaals zeukde.

Penny laog nog te kerme: ‘Wat heb je toch met me gedaan? Je hebt me gevloerd.... ik ben helemaal plat!’

Heer had de spanning gebroke mèt op 'n druug meneer te zègge: ‘Graag gedaan!’

Ze hadde allebei de stupe gekrege en waore oetein gegaange, gans mörrig vaan gelökzaoligheid.

Veur die vrow had 'r Miep laote vare nao mie es twintig jaore vaan plezeer en verdreet, vaan same ete en sappele veur dat ete, vaan vechte en toch nao bèd goon en kinderkes make. M'ne leve God! Wie had 'r 't kinne doen?

[p. 89]

Deen droum waos wel 't bewies tot heer 't neet ech gekind had en neet had mage doen. Nog altied waos 'r bezig mèt vergiffenis vraoge en weer good wèlle make.

Meh, zou 'r dat wel kinne, zoelang es Penny d'r nog waos?

Dat eurke zou noe wel um zien: tied veur de koffie mèt Tant Yvonne. De brikètsjes zouwe 't vuur wel aon de geng hawwe. Toch lag 'r nog get blökskes oet veur es 'r straks nao óndere kaom en weer get vlemkes wou zien.

Bij 't klómmele in de keuke dach 'r: straks gaon 'ch ins lekker naodinke euver deen tied wie 'ch Penny lierde kinne: dee sjoene zomerse daag in negetienzèsenveertig.

Nein, heer wou neet dinke aon de jaore daoveur: tösse 't keend zien en dat glorieus wakker weure. Dao waos teväöl gewees wat 'm d'n aosem aofpitsde.

Ziezo, de filter gevöld mèt gemaole koffie; noe nog get water in 't apparaat, de stekker in 't stopcontak en wachte.

Dao waos d'n oorlog gewees - toen zou me wel vief kilometer höbbe geloupe veur zoe'n lekker tas koffie!

Heer had e bitsje kinnes gehad aon e meitske, meh toen had 'r iers mote ónderduke, wat neet lang doorde: ze hadde 'm toch opgepak.

Toen dat jaor in Duitsland: in Hannover mèt bombardeminte; die wanhopige toustande in dat Lager; dat wachte op breve vaan thoes en vaan Suzanne.

Häör breve hadde 't neet gemekelikker gemaak: altied mer klaoge euver de rantsoenering mèt bijnao gei vleis, zoetot me neet ins 'n lekker sajs kós make; euver de prölle vaan kleijer boe 'ne mins genoege mèt mós numme.

Toen waos dee vrund in häör leve gekoume: zoe mer 'ne gezèllige mins um mèt oet te goon. Dee wis nog wel ins aon get ‘zwarts’ te koume (Jao zelfs zwarte négligé, wis 'r, later!). Heer had 't allang zien aonkoume: 't gebäörde haos mèt alle

[p. 90]

knölle in 't kamp. Nao de langverwachde breef, dee de Ingelse zoe typisch ‘Dear John letter’ neume, hadde ze zitte jenke wie 'n aw vrow en z'ch aofgetrokke of z'ch aon 'n hoor euvergelieverd; eine had z'ch aongemeld bij de S.S. en drei maond later stónd z'ne naom ónder 't haokekruus mèt 'ne zwarte rand d'rum.

Heer had 't ouch neet kinne oethawwe en waos de hort op gegaange. Nao weke vaan zwerve en bijnao niks ete, hadde ze 'm iers gepak; meh wie ze in de smieze hadde tot 'r haos stervende waos vaan t.b. hadde ze 'm in e soort biestewagel de grens euver gesjik, regelrech nao e Sanatorium.

Dao waos 't eindelik röstig gewees.

In deen tied had Charles väöl kinne leze en liere en z'ch euvergeve aon meziek.

Nog veur de bevrijding waos 'r thoes. De taofel stónd vol mèt blomstökker es of 't um 'n broelof góng.

Heer had de keertsjes geleze en wis tot 'n deur stök vaan Suzanne debij waos. Ze hadde z'ch trouwens blieve sjrieve, want 't waos neet zoe good gegaange mèt dee vrund, dee ze ouch hadde opgepak en örgens get zaot oet te zitte.

Ze troffe z'ch weer zoe noe en daan en de bevrijding vierde ze same. Meh toen kaome die Amerikane in hun gezèlsjap en Charles begreep tot 'r teväöl waos.

Deen aovend had 'r z'ch e stök in z'n kónt gezope, same mèt 'ne vrund oet deen tied: André.

Tot deep in de nach hadde ze zitte bazele op 'ne stóp, örgens in de Groete Lurestraot. De ganse nach lepe de köppelkes veurbij: zate G.I.'s en zate vrowlui (kinder soms!); euveral in de porteke en tösse de böäg vaan de walmoer op de Grechsjes woort gefriemeld en gegiecheld. Heer mós devaan kotse en kotse deeg 'r: z'n hartzielemint oet.

Bah, noe had 'r neet d'reuver wèlle dinke en 't toch gedoon. Gelökkig de koffie waos klaor. Noe nog de teskes, de roum en de lepelkes op 't deenblaad. Tant Yvonne, iech kom!

[p. 91]