Jaap en Gerdientje. Deel 5. Een herfst vol avonturen

[p. 49]

9. Inbrekers.

Het was een week of drie later en de herfst had plotseling zijn intrede gedaan. Met het mooie warme zomerweer was het uit. De eerste storm was reeds gekomen.

De wind loeide om het huis en huilde in de schoorsteen. De regen kletterde op de ruitjes van het zijkamertje, waar Jaap in bed lag. En een tak van de appelboom, die op de hoek van het huis stond, sloeg telkens met een harde tik tegen de dakgoot.

Jaap had al een poos geslapen. Maar opeens werd hij wakker. Wat was dat toch?.... Had iemand hem geroepen? Klopte er iemand tegen zijn raam?....

Hij lag een poosje te luisteren. De regen ruiste, de wind floot om het huis. En die tik dan?.... Nee, dat was de tak van de appelboom....

Maar hoor, nu was er een gestamp op het pad,

[p. 50]

alsof daar een heleboel mensen hard voorbijliepen! Jaap schoot ineens rechtop en hing half uit zijn bed te luisteren. Zijn hart bonsde. Zijn adem hield hij in om beter te kunnen horen. Zijn handen klemde hij vast aan de rand van het bed.

Het bleef een poosje stil. Maar hij had zich toch niet vergist. Want nu schuurde er iets langs de zijdeur, telkens weer!.... Net, of daarbuiten iemand aan het zagen was. Er snoof ook iemand! En plotseling bonkte er iets tegen het raamkozijn....

Jaap rilde, want hij wist ineens, wat al die geheimzinnige geluiden betekenen moesten. Daar buiten waren inbrekers, vast en zeker!.... Die hadden natuurlijk de deur op slot gevonden en nu zaagden ze er een gat in!.... Daardoor zouden ze straks naar binnen kruipen!....

Toen Jaap dááraan dacht, kon hij het in bed

[p. 51]

niet meer uithouden. Hij liet zich op de vloer zakken en liep op blote voeten naar het raam. Hij deed het gordijn met een bevende hand opzij, duwde zijn neus tegen de koude ruiten en probeerde naar buiten te zien. Maar het was stikdonker, hij zag niets. En plotseling deinsde hij terug, want vlàk bij zijn gezicht was nu een geluid, alsof er een ruwe hand over het raam streek!....

Jaap was in een paar sprongen bij de deur. Hij sliep in het opkamertje; hij moest drie treedjes af, om in de grote kamer te komen, waar Vader en Moeder sliepen. Maar Jaap, in zijn angst, vergat dat trapje helemaal en rolde met een schreeuw de kamer in.

'Hei, wat is dat?' riep Moeder verschrikt.

'O, o Moeder, ....ik ....ik ben het!' stotterde Jaap en hij stond in het donker zijn hoofd te wrijven. Tastend langs de muur probeerde hij het bed te vinden. Maar Moeder kwam hem te hulp. Zij had een zaklantaarn en knipte die aan.

Jaap kneep zijn ogen dicht voor het felle licht.

'Jongen,' zei Moeder, 'wat doe je hier in de nacht?'

'Stil Moeder!' fluisterde Jaap. 'Er zijn inbrekers buiten! Maak Vader eens wakker!'

'Och, malle jongen!' lachte Moeder.

'Wat is er?' vroeg Vader geeuwend.

'Inbrekers!' hijgde Jaap. 'Heus Vader, ik heb ze gehoord!.... Ze zagen een gat in de deur!'

[p. 52]

'Dan zullen wij ze eens even aan 't schrikken maken,' lachte Vader. Hij stond op en trok vlug een paar kledingstukken aan.

'Kom maar mee,' zei hij vrolijk.

Jaap zag wel, dat Vader hem niet geloofde. Want Vader lachte nog, terwijl hij naar de deur van de kamer ging.

Maar opeens lachte hij niet meer. Want plotseling klonken er schuifelende voetstappen in de schuur en een hand tastte naar de klink van de kamerdeur. Die deur ging langzaam open en toen....

Toen was het alleen maar oude Gijs, die half gekleed op de drempel stond en ook al met zijn ogen knipperde tegen het felle licht van de zaklantaarn.

'Baas,' zei hij, 'wat het is, dat weet ik niet. Maar er loopt iets om het huis, dat is vast. Dat wou ik je maar zeggen.'

'Ziet u wel, Vader?' riep Jaap.

'Dan moeten wij er maar samen op af,' zei Vader. En nu lachte hij niet meer. Nu klonk zijn stem ernstig.

Ze gingen de schuur in. Vader greep een dorsvlegel, die tegen de muur stond. Gijs pakte de bezem. Toen zocht Jaap ook naar een wapen, maar hij vond niets anders dan een klomp van Vader. Zo sloop hij achter de mannen aan, op blote voeten en in zijn pyama, met die grote klomp in zijn handen. Als het moest, nou, dan zou

[p. 53]

hij meevechten, hoor, tegen die lelijke rovers!.... Hij liet Vader en Gijs niet in de steek!

'Wees voorzichtig, man!' riep Moeder om de kamerdeur.

Vader gaf geen antwoord. Hij was reeds bij de schuurdeur gekomen. Met ingehouden adem stonden ze daar te luisteren. De wind bulderde over het dak.

Hoor, daar waren die geluiden weer! Gestamp op het pad, geschuur tegen de deur.... Gerommel aan de klink zelfs ook!....

O, die vader durfde toch zó!.... Jaap werd er koud van. Want Vader schoof zacht de grendel weg en rukte plotseling de deur wagenwijd open.

'Wat moet dat daar, hè?' schreeuwde Vader.

Hij hief zijn dorsvlegel op. Gijs zwaaide zijn

[p. 54]

bezem. En Jaap stond met één sprong achter zijn vader. Want daarbuiten begon een gestamp en een gesnuif, alsof er een heel leger inbrekers naar binnen wou. En plotseling werd een grote witte kop door de deuropening gestoken.

'Boeh!' zei een stem.

Toen lachten ze allemaal, dat het schaterde door de donkere schuur. Want het was Blaarkop, het was maar doodgewoon Blaarkop, die daar zoetjes naar binnen stapte, gevolgd door de andere koeien.

Ze waren losgebroken uit de wei en hadden in het donker de stal gevonden. Nu loeiden ze van blijdschap, dat ze naar binnen mochten.

Op dat geluid kwam Puk blaffend aanstormen, maar Gijs joeg hem weg.

'Jij bent ook een mooie waakhond,' zei hij. 'Het hele huis had wel leeggeroofd kunnen zijn, vóór jij het merkte!'

Ze zetten samen de beesten op stal.

'Het bevalt ze 's nachts niet meer in de wei,' zei Vader. 'Het wordt tijd, dat we ze 's avonds binnenhalen.'

Dat vond Gijs ook.

'En jij,' zei Vader tegen Jaap, 'gauw in je bed, jongen! Je staat te klappertanden warempel, je bent zeker zo koud als een steen. Droom maar niet van dat malle avontuur!'

Jaap kreeg van Moeder een pepermuntje mee. Dat lag hij lekker op te knabbelen in zijn warme

[p. 55]

holletje. Hij schoot ook nog een keer plotseling in de lach.

Buiten rumoerde de wind. Jaap geeuwde en dook nog wat dieper weg.

'Morgen is het een vrije Zaterdag,' dacht hij. 'Als het dan maar wat kalmer is.... Anders.... anders kunnen wij.... onze vliegers.... onze vliegers niet oplaten....'

Toen vielen zijn ogen toe.