Het zwaard, de zee en het valse hart

[p. 82]

20

Koning Vortigern en zijn nieuwe gemalin reisden in de eerste tijden van hun huwelijk langs al de grote nederzettingen van Brittannië, en wij die Reonix van dag tot dag en van stad tot stad vergezelden, leerden het land in heel zijn breedte en lengte kennen. Er waren lege en woeste plekken maar ook vruchtbare lange dalen met bloeiende hoeven, volkrijk, en tot onze ergernis voor een groot deel gekerstend.

Wij bemerkten niets van de prinsen Guorthemir en Cantigern; wij hadden er evenmin weet van of zij zich hadden neergelegd bij het late tweede huwelijk van hun vader. Vortigern bleef de verliefde zot van zijn vrouw. Wat mij en anderen bij het verstrijken van de maanden bevreemdde was de kinderloosheid van dit huwelijk. Onze vrouwen waren vrijwel zonder uitzondering vruchtbaar en wensten zonen. Ik had al lang bemerkt dat Reonix niet van kinderen hield, zij glimlachte op haar rondreizen of wandelingen noodgedwongen tegen het kleine goed, maar zij raakte ze zelfs niet aan.

Sommigen van ons begonnen te mompelen dat daar iets niet pluis was. Twee jaar, drie jaar verstreken zonder dat Reonix

[p. 83]

zwanger werd. Zij veranderde niet van voorkomen, en ook dat leek mij onnatuurlijk. Eerder kwam zij, tenger en bleekbesproet, roodharig en lichtvoetig onder haar zware koninginnekledij, mij als een leeftijdloze elf voor met wier menselijkheid het er zonderling voor stond. Het was beklemmend hoe zij onder het jonge manvolk huishield; zij strekte al gauw haar gunsten niet alleen meer tot ons uit maar ook tot de Britse adelingen, en de snaken vielen voor haar als rijpe aren voor de sikkel. Het stemde mij verlegen, want ik had de stille en duistere manzucht van onze hertogsdochter liefst als een geheim onder de onzen willen bewaren.

Ik dorst de gedachte niet uitspreken die in mij groeide; ik moest wachten tot ik weer eens in Kantelberg zou komen en er Ulbran Ulensneb zien. Ik wilde de priester de vraag voorleggen of Reonix soms behekst kon zijn om nauwelijks te reppen van de vreselijke veronderstelling dat ze zelf een heks was die misschien haar wanschapen of duivels kroost al lang in het geheim en niet op vrouwelijke wijze had uitgebroed, tenzij haar omhelzing zelf het zaad van de mannen te ondeeg maakte.

Onze rampen en beroeringen waren met de bruiloft van Reonix pas begonnen. Ik kreeg geen tijd meer mij naar Kantelberg te begeven en daar met de priester over onze vreemde koningin te spreken. Prins Guorthemir verscheen tot ons aller verrassing onvoorzien in ons midden, toen wij met het koningspaar op een van de rijke hoeven in het noordwesten verbleven, niet ver van de Kraaienvoorde. Guorthemir gedroeg zich zeer uitdagend; hij

[p. 84]

leek mij ouder en geharder van voorkomen, en aan zijn verbittering viel niet te twijfelen. De twistgesprekken tussen hem en zijn vader bleven niet achter de muren: wij kwamen er gauw achter dat de prins met al meer klem - en naar hij zei namens het merendeel van de Britse adel - het afdanken en terugsturen van de bondgenoten eiste en dat Vortigern weigerde.

Uit de schaarse berichten die bovendien met lange tussenpozen uit de gebieden van de Piktenmuur kwamen viel op te maken dat onze broeders daar bezig waren een gordel van legerplaatsen te vestigen die Brittannië van oost naar west zou doorlopen. Zij woonden daar, begonnen grond te ontginnen en rondom de oude Romeinse vestingen woonverblijven te bouwen volgens de aanwijzingen van Hengist en Horsa: als bestendige bezetters. Guorthemir had het gehoord, misschien gezien, in elk geval begrepen; hij wilde maatregelen voor het te laat zou zijn. Ik zag dat hij zijn haat jegens al wat van buiten gekomen was op Reonix had overgedragen: hij behandelde haar nagenoeg onbeschoft, ogenschijnlijk gevoelloos voor de kunsten die zij in het geweer bracht, want zij speelde van meet af aan al haar loosheid tegen hem uit. Ik stond vaak op het punt in te grijpen als Guorthemirs gedrag onduldbaar ruw werd, maar Vortigern was mij elke keer voor; de haat tussen de koning en zijn oudste zoon groeide merkbaar.

Guorthemir was weer even onverhoeds verdwenen als hij was opgedoken. Vortigern bereidde zich voor op de terugreis naar Lundunwike. Ik had aan de vooravond van ons vertrek de nach-

[p. 85]

telijke wacht. Toen ik aan de balken heining stond, niet al te zeker van de toekomst en van mijzelf, werd mijn huid koud en huiverig, ik herkende die verdichting van de lucht om mij heen. Ik zag Reonix als van ouds uit het halfduister naar mij toeglijden. Zij kwam niet om liefde ofschoon ze haast op slag vast en gebiedend aan mij hing. Ik hield mijn zwaard tussen haar en mij, verwonderd omdat zij niet op mannebuit uit was. Zij sprak voor haar doen snel en veel: ‘Er bestaat gevaar voor de onzen, Liafbarn. Ik draag je op mijn vader in het zuiden en mijn broer in het noorden te waarschuwen.’ ‘U kent mij dus, koningin?’ vroeg ik. Ik had er bij willen voegen: ‘Nadat je zo lang hebt voorgewend of ik een van de velen ben die voor jou geen gezicht en geen naam hebben,’ maar zij schudde mij ongeduldig. ‘Je hebt me gehoord; de prins Guorthemir heeft een leger verzameld, hij wil de bondgenoten vóór zijn onder voorwendsel dat hun eisen van voedsel en drank onvervulbaar worden, en hen verdrijven uit hun plaatsen.’

Ik dacht een ogenblik na, ik geloofde haar en tegelijk was ik vol achterdocht. ‘En dat heeft de prins die u haat u toevertrouwd?’ Ik hoorde haar kort hard lachje, ‘Wie zegt dat hij mij haat? Misschien heeft die arme vlerk dat een tijdlang geloofd... Zijn plannen heeft hij mij in elk geval zelf verklapt!’ Haar antwoord vervulde mij met ontsteltenis en nieuwe koude. Ik zag opeens wat er in werkelijkheid gebeurd was. Guorthemir had de vlucht gekozen maar niet zonder dat Reonix hem te elfder ure op de knieën gedwongen had. Er was maar één manier denkbaar waar-

[p. 86]

op haar dat was gelukt en er was maar één leugen waarop hij zijn voornemens had kunnen verraden en ik hoorde haar die uitspreken: ‘Ben ik soms geen Britse vrouw geworden, Guorthemir? Behoor ik niet tot jouw volk?’ Hij dus ook...! dacht ik, de harde Britse held, onomkoopbaar, onvermurwbaar... Ik had medelijden met Guorthemir kunnen hebben als hij mij niet dubbel tot vijand geworden was.

Ik hield Reonix in mijn armen, ik was vol wrok jegens dat al te lichte, gevaarlijke lichaam en tegelijk vol grimmige voldaanheid omdat zij haar zwarte kunst gebruikt had uit trouw aan de geboortestam. Zij hield, een keer uitgesproken, mijn grimmigheid voor het welbekende verlangen. Zij begon het zwaard dat tussen ons geplant stond weg te wrikken, maar ik stiet haar van mij en haastte mij van de plek om mijn makkers te waarschuwen zoals zij mij bevolen had.