Tor

[p. 138]

28

Tor koopt een Hotchkiss van 90.000 frank en rodeert hem, Vera legt voor de reis zelf 100.000 frank op zij en dat moet op. Want als ze zich dat niet vast voornemen zullen ze onderweg niets dan uitzien naar goedekoop en het alle dagen met wat minder doen. En dat niet. We gaan er nu eens van profiteeren. Tor lacht bedeesd, maar ze moesten eens weten wat een levenshonger in dien mensch. Ne genieter is er niks tegen.

Koek maakt het plan, tot Rome, facultatief tot Napels, een boeksken van 52 bladzijden schoon met 't machien geschreven. Brrr, teutteut, ze zijn weg. Te Rijsel, dat ligt daar ieverans van voor in Frankrijk, is Vera al moe. Volgens het boeksken moeten ze tot Parijs. En pertang, Tor heeft tegen dien meneer Koek gezegd dat zij niet meer van de jongsten zijn, dus korte tappekens en veel rust. Allee, nog een beetje couragie. Maar Vera kan niet meer. Waarom nog zoo ver voor het plezier van dien Koek. Is dat daar geen schoon hotel, is dat hier geen nette stad? Wat moeten zij meer hebben? Zij dacht dat Koek zoo goed was, maar het is nen echten afjager. Kan Tor niet rijden zonder dat boeksken? Dat kan Tor, hij heeft voor Witten Dhert

[p. 139]

gereden, dat was nen anderen eigenzinnigaard. Hij volgt Vera in en hij volgt toch het boeksken en dat veertien dagen lang, tot in Avignon, diep in Frankrijk. Ge hebt daar een Promenade du Rocher des Doms gelijk ze zeggen, dat moet van 't schoonste zijn dat op de wereld te zien is. Een panorama. Daar zitten ze voor, zoo koud als steen. Ze zwijgen. Ze zijn pompaf van den bergop, geheel de reis hangt op hun lijf. Vera zoekt zijn hand. Ze weent stillekens. En Tor begint ook. Gelijk een goot begint te druppelen zacht en malsch als het lang heeft gemotregend. Opeens pakken ze malkander in de armen. Vera vraagt: Hoe zou het met poes zijn en ze snikken alle twee, lang, sprakeloos, twee veroordeelden tot dwangarbeid. Ze hebben nog niets gedaan dan altijd maar wegrijden van waar het goed was, altijd maar voortijlen zonder rust of zin. In een plaatsken als Avignon kunnen zij, menschen die nog niets gezien hebben, gemakkelijk een week blijven en volgens het boeksken moeten ze morgen weer weg.

Brrr, teutteut, zij alweer weg. Ze zwoegen voor dien Koek tot in Monte Carlo. Dat is hier precies het aardsch paradijs, zegt Tor. Hij durft geen duur hotel binnengaan, dat zijn hier allemaal princessen en graven. In een dat veel minder is krijgt Vera het, tot hiertoe is het pertang goed gegaan, ze jammert heel den avond aan den schouder van Tor. Tor wil ook terug naar huis, maar allee, ge kunt dat niet doen omdentwil van François en Reine, de Roeckxen, de Onckeloms, de Celissen, de Pooten. Ze zullen dan maar voortrijden naar San Remo. Daar stappen ze uit voor het Casino. Tor met een stropbroek aan gelijk ne milliardair van New-York, die honderdduizend moeten op. Nice, Monte

[p. 140]

Carlo, San Remo, zegt Tor, 't een is 't ander. We kunnen nog een maand rijden tot onder in Italië, maar de tembers blijven dezelfde. Gelijk kinderen die blijven spelen zonder dat ze 't thuis weten, schrijven ze postkaarten uit Genua, Florence, Rome. Het hotel zorgt voor de verzending uit die steden, het heeft daar overal bijhuizen en ge geeft den portier twintig frank.

Tor en Vera gaan aan het strand zitten. Schoone meiskens en jongens, schoon kinderkens, maar ge kunt er zoo niks tegen zeggen. Tor koopt een vischlijn, Vera borduurwerk, ne mensch moet iets doen als hij zoo geen aanspraak heeft. Hij rolt zijn broek op tot boven de knieën. Ge kunt daar tusschen zware rotsblokken hengelen in vier meter diep en zoo klaar dat ge de visschen ziet zwemmen. Maar vangen is een ander affaire. We moeten ook al eens zwemmen voor de afwisseling. Ze koopen er het gerief voor. Ze gaan hand in hand de zee in, twee dikke vette boeren tusschen al die schoone jeugd. Ze zijn een beetje triestig. Ze kunnen natuurlijk niet zwemmen, ze hurken tot aan den hals in 't water en dan zoo, och arme, wat springen. En nog een beetje verder gaan. Opeens stronkelt Vera op een bemosten steen. Het is precies of ze vechten onder water en Tor wint, maar ze hebben alle twee op zeeëgels getrapt, de stekels zitten er diep in.

Die van het hotel, de apothekers, de doktoors, allee al de Italianen zeggen dat daar geen middel tegen bestaat, die stekels worden geabsorbeerd. Tor en Vera gelooven dat niet. Ge kunt bloedvergiftiging krijgen van een klein ijzersplinterken gelijk de chauffeur van Colfs en een vies beest onder in de zee zou proper zijn, allee allee. De vischlijn is

[p. 141]

voor den picolo, het borduurwerk voor het kamermeisje, Tor en Vera in geforceerde ritten naar Parijs. Daar kunnen zij weer op den voet gaan, ze moeten ten minste niet meer manken. Ze blijven nog wat om niet te belachelijk vroeg weer thuis te zijn. En dat is die reis van honderdnegentig duizend frank.

Het plezier van thuis te zijn duurt eenen dag, maar ééns daar wordt de reis met den dag schooner. Alleman doet er wat van. De Celissen zeggen vlakaf dat zij zich dat niet kunnen betalen, eerst 90.000 frank neertellen voor een auto, wat denkt ge wel. In ‘De Eikel’ raast een schilder dat hij voor zulke reis twintig jaar van zijn leven wil afstaan. Alleen al om één dag de Fra Angelico's te zien in San Marco te Florentië, tien jaar, direct. Hij schuimt. O meneer, ik zou uw oogen kunnen kussen die ze pas gezien hebben, alstublieft zeg er iets over.

Tor fluistert schuw dat ge niet kunt zeggen hoe schoon dat allemaal is, ik ben maar nen eenvoudige mensch, gij als artist zoudt er meer aan hebben. Hij weet niet wat hem overkomt, een verworpenheid, ik ben mijn geld en geluk niet waard. Daar zit de rijke Onckeloms en vertelt. Hij is met een Chevrolet van 42.000 naar Lourdes gereden en daar de Pyreneeën op en af. En Tor kon niet over de Alpen zonder een Hotchkiss van 90.000. De schilder doet met zijn vrouw elk jaar een kampeertocht per fiets. Een onderwijzer: Ik ook. Ik neem mijn schilderdoos mee en als ik iets gemaakt heb, schat ik hoeveel het kan opbrengen en daarop gaan we 's Zondags eens in een hotel eten. Dat smaakt, man, als ge een week op een petroolvuurken gestoofd hebt.

[p. 142]

Tor herkauwt zijn reis in bitterheid en zelfverwijt. Zijn vader reed een uur ver met een zwaren kruiwagen om eenige franken te verdienen en wij rijden in een chikken auto het land uit om honderdduizend frank op te krijgen en we reclameeren nog. Wat plezier zouden anderen gehad hebben van het fortuin dat hij en Vera hebben uitgegeven om van 's morgens tot 's avonds te zuchten en te jammeren. Vera, wij zijn toch niet waard dat we geld hebben. Durft gij iemand vertellen hoe wij gereisd hebben? Ik ben beschaamd.