Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Dauw]

DAUW, z.n., m., des dauws, of van den dauw; zonder meerv. Met eenen lieffelijken dauw. Vond. Het veld lag vol dauw. In den gemeenzamen spreektrant, zegt men: het is zoo malsch als een dauw, het is zeer malsch. Voor

[p. 511]

dag en dauw, des morgens vroeg. Van hier dauwachtig.

Tuinm. brengt ons dauw tot het gr. δευειν, besproeijen, of tot ons oude a, aa, d.i. water, waarvan de Franschen hun eau hebben.