Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Korst]

KORST, z.n., vr., der, of van de korst; meerv. korsten. Verkleinw. korstje. De harde, drooge oppervlakte van een weekachtig ligchaam: de korst van eene pastei. De korst van brood, het tegendeel van de kruim. Te bijten in deze korst. Vond. De gedroogde oppervlakte van modder: alzoo zij (de paarden) dikwijls door de korst heen stapten. Hooft. De korst van eene zweer. Zich tot eene korst zetten. In het gemeene leven heeft men ook een onz. w. korsten, tot eene korst worden.

[p. 582]

Van hier korstachtig, korstig, korstigheid. Zamenstell.: korstpastei. In het neders. korste; door letterverzetting, die, in dit woord, bij andere volkeren gemijd wordt. Hoogd. kruste, ital. crosta, fr. crouste, croûte, eng. crust. Adelung wil het lat. crusta, eene korst, niet voor den stamwortel aangezien hebben, maar denkt, dat al die woorden van den klank gevormd zijn, die, door het bijten in eene harde korst, veroorzaakt wordt.