Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kwakken]

KWAKKEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik kwakte,

[p. 648]

heb gekwakt. Onz.; een zeker geraas, eenen kwak, in het vallen, maken: hij viel op den grond, dat hij kwakte. Speeksel (kwak in Groningerl. genaamd) op den grond spugen: kwak niet op den vloer. Bedr.; iets met geweld gooijen, zoodat het eenen kwak geeft: hij kwakte hem tegen den muur - tegen den grond, enz. Zie, verder, op kwaken.