t'Vermaeck der jeught

[p. 22]

Sonnet.

Soo ymant wilde my, vvat is de minnen? vraghen:

t’ Is yet dat therte in onruste leven doet,

En dat gheneught en vreught, verkeert in pijn onsoet:

Dat jock, dat lach, dat sangh, verkeert in droevich clagen.

Dat t’jeugdich lichaem sterck, uyt-teert door deurich plagen,

En dat zijn schoonheyts glans verslint door d’hete gloet

Van d’onghebluste min, met swaer ghepeyns ghevoet,

Soo dat den minnaer selfs, crieght in hem self mishaghen.

Dat sulcx is vvaer dat blijckt, aen mijn persoons ghestalt,

Siet hoe mijn lust, mijn vreught, en schoonheyt my ontfalt,

Om een, vviens troostbaer jonst, ick niet en can ghenieten.

Doch vvist ick dat haer hert, hadd’ tot mijn lyden lust,

k’Soud’ in mijn teghen spoet, vvesen seer vvel gherust:

VVant mijn selfs lusten zijn d’oorsaec van mijn verdrieten.

Verkiest het Beste.