t'Vermaeck der jeught

[p. 54]

Sonnet.

Ghy stercke vorst des mins, die door u vlammich schieten,

De trootse herten dvvinght, en maeckt u onderdaen

VVat leeft, en leven doet, so datse willich gaen

In uvve slaverny, wat soet: maer meest verdrieten.

De Nymphen die haer woonst’ hebben, in diepe vlieten,

En connen noch u macht, noch vville vvederstaen,

Iae oock de Goden hoogh, hoe vvijs, hoe vvel beraen,

Moeten door u ghevvelt, veel smaed, en smart ghenieten.

Maer dees u macht, die’t al vervvint, vvat machtich lijckt,

Het eygen-liefdich hert, van mijn vrou niet verschrijct,

VVant sy gheduerich spot, met u en met mijn clachten.

Dus neemt u gulden schicht, u schicht vol soete smert,

Door-clieft haer elpen borst, op dat haer ysich hert,

Van eyghen liefd’ ondoy, om mijn verdriet te sachten.

Verkiest het Beste.