t'Vermaeck der jeught

[p. 57]

Nacht-Clacht.

Soo haest der sonnen Godt, met zijnen gulden waghen,

Daelt in de diepe Zee, daer hy tot rust hem gheeft:

Soo comt de rust-baer nacht, die alles watter leeft,

Bringt stille ruste by: maer my veel druckich claghen:

VVant d’invvendighe ziel, light heel end al verslagen,

Door tranich bracke vloet, die uyt mijn herte svveeft

Om een die vvel de macht, maer niet de vville heeft

Te minderen mijn pijn, die ick om haer moet dragen.

Ay slaep! tijt-cortsche slaep (die t’minnaers herte voet,

En door u stille rust, haer pijne vluchten doet)

Comt met u handen sacht, mijn droeve oogen sluyten:

Maer soo ghy oock van my, als mijn vriendinne vliet,

Soo sal noch vreugt noch rust, mijn herte crygen niet,

Voor dat de bleke doot, mijn leven hier comt uyten.

Verkiest het Beste.