t'Vermaeck der jeught

[p. 68]

Sonnet

Claer blinkende Apoll’, die door u gulden stralen

Des werelts cloot verlicht, en duysternis verdrieft,

Soo dat de donck’re nacht, niet langher by ons blieft,

Als Aurora ontsluyt, de vensters van u salen,

VVaer door t’hem al verheugt, op bergh in bosch en dalen:

VVant al wat adem haelt, vvort door u licht gherieft:

Iae oock t’schier doode cruyt, in Vesta schoot verstieft,

Schijnt hem te rechten op, door u goudt glinst’rich pralen.

Maer dees u claerheyt al, en is te achten niet,

wanneer men vvel aenschout, vvanneer men vvel aensiet

De claerheyt van mijn vrou, die droefheyt can doen vluchten.

VVant sy niet t’oogh alleen: maer oock het hert verlicht,

Dat in mijn diepe borst bedooven leyt seer dicht,

Met eenen dicken damp, van vveenen, claghen, suchten.

Verkiest het Beste.