t'Vermaeck der jeught

[p. 105]

Sonnet.

O traegh en snellen tijt, wijen niemant can vermyden,

V onghestadicheyt vvord’ ick nu vvel ghevvaer,

VVant doen ick lagh in lijn, door liefdens banden swaer,

Doen cond’ ic mercken niet, dat ghy yet vveect ter zyden:

Maer nu ick ben verlost, van dit verdrietich lyden,

En nu ick ben bevrijdt, van t’doodelick ghevaer,

Daer ick in heb ghevveest, soo meenich dach en jaer:

En nu mijn droeve ziel, hem eens soud’ gaen verblyden,

Nu vliet ghy als een pijl, ghedreven voor de vvint:

Den nacht ghy nau en brengt, den dach terstont begint:

Soo dat de nacht gheen uyr, by my en schijnt te vvesen.

Ay tijt, nu soete tijt, by my u vvat vertoeft,

En vvilt vry snellick vlien, van die, die zijn bedroeft,

Soo sult ghy om u daet van elck hier zijn ghepresen.

Verkiest het Beste.