|
| |
| |
| |
Trov-Dicht.
NA dat Natura wijs, des Hemels hooghe daken,
Door haer constrijcke hant, nu eerst begonst te maken,
En d’aerde op haer gront, int midden was ghestelt,
Door s’Hemels soete schijn, van waerheyt eerst vermelt.
Als d’aerde was gesiert, als bosschen, beemden, weyden
Den vog’len end’ het vee: de wateren uytspreyden.
Den visschen haren schoot: nochtans dees groote hant,
End’ constich wonderwerc, van niemant wierd bekant.
So heeft Natura d’aerd’, en wat haer groote velden
Omhelst, een Godt gestelt, aerts-hemels nae’t vermelden
Sijns doens, t’welck d’hoochte spoort, na t’een, na t’ander mint
De leecht, want d’oorspronc elck na jaecht, waer uyt t’begint.
Wt desen Godt na t’aerdts, (om dat hy dese wercken
Na weerdiger behoor, alleen niet cond bemercken)
Heeft dan Natura cloec, een aerdich beelt gemaect,
Gelijck vast zijn patroon, nochtans een deel versaect.
Een beelt twelck in hem had de oorsaeck om te paren:
Een beelt, waer uyt eerst is de liefd’ op ons gevaren.
Den oorsaec, d’oorspronc gaf: uyt d’oorsaec quam het soet,
t’Welc ons de liefde is, en noemen onse goet.
Dees liefd’dan heefts’ een vrou gestelt, met haer in name
Gelijc: in werckings enyd’ verscheyden, s’meesters fame
Waer uyt sy d’afcomst had, steedts toegedaen, tot prijs
Haer hoofts, regerende des Liefden doens bewijs.
Dees liefde was tweevoud na wercking’, d’eene wrochte
Dat d’ander niet en cond, dat d’ander niet en mochte.
Altijt verscheyden twee, nochtans altijt vermaecht:
Want na d’gemene stant, altijt haer arbeyt jaecht.
Die t’gene deed’ dat cond, noch d’ander, mocht was moeder
Int eerst: maer kint daer na van d’ander haer behoeder.
De een socht meer het aerts, en d’ander na de rest,
Dat gheestelijck meer is een formich met het best.
Int eerst wast alle goet, so lang zy selve roerden,
Het roer van t’regiment, so lang sy t’samen voerden
In eenicheyt haer schip, na t’vrous begeert’ haer doen
Twee hoofden zijn wel goet, so lang sy vrede voen.
Maer als de een begonst, der lusten moeder t’eeren,
Met haer geboochde kint, erch-listich int regeren,
Onreyn, wellustich, vuyl, en d’ander het ghebiet
Coor van Erynne quaet, pertydich met verdriet.
Haers vrouwen soete raet, waer met sy d’afcomst roemden
Gemeen te zijn, nu gansch verachtende, sich noemden
De dienaressen voorts eens andren vrous te zijn,
In hoop van beter goet, sich nemende t’venijn,
So heeft de een ghesocht, des Werelts stant te storen,
Met onordentlijck doen, t’goet regiment te smoren,
En d’ander met bedroch, d’onreynicheyt gesocht,
| |
| |
Sich selven t’vuyl gewelt, van ’t vuyle kint vercocht.
Maer ghy Heer Bruydegom, dewijl tot onsen tyden,
Der tweer vrouwen quaet, in onrechtveerdich lyden,
Door cracht van boven is begonst verdruckt te zijn,
En t’schepter wederom ghebracht tot d’oude lijn.
Hebt uytghespogen dan door der wellusten moeder,
Het eerst geschonken gift, het eerst genomen poeder,
V stellende t’gebiet, end’ rechten vrous vermaen,
Van d’ander afgescheurt, een willich onderdaen.
Dees heeft u t’soet ghewelt, dees heeft u uyt haer sale
Dees heete coorts, dit pack, dit vier, dees soete quale,
Door haer recht op gheleyt: dees heeft u liefd’ het quaet
Ontrocken, en t’ghewelt, van d’afgodinnen raet.
Dees heeft u nu gestelt, dit soet gewelt te winnen,
Dees coorts een medecijn gewesen, tpack der sinnen
Te leggen af, dit vier te blusschen, , d’vruchte soet,
Dees quaets te smaken, lang tot uwen lust behoet.
Welck lust de Musen selfs gecomen hier te lande,
Wt hare holen soet, en lustige warande,
Haer stemmen t’saem ghevoecht, met clinckende gewelt,
Dus hebben in accoorts, met vrolicheyt gestelt.
V lust dan Bruydegom heeft genoech heduyret,
Door t’recht gebiet uws vrous gehouden, nu ontvuyret
Door liefdes cracht verwerckt, en s’tijts ghelegentheyt,
Betoont nu mettet daet u goe genegentheyt.
Die langhe zijn geweest, uws reynicheyts getuygen.
De gulden boden siet, met goeden maar sich buygen,
Om u te segghen aen, dat nu ghecomen is
Der liefden uyr, die u soo lang ontnomen is
De liefd’ te recht betracht, het scepter uwes vrouwen,
Door wiens beleyt ghy hebt dit werck begonst te bouwen,
V steedts gehoorsaem stelt, begeerens lusten reyn
Haer offert met u vreed’, in danckbaerheyt gemeyn.
En ghy, en ghy, o Bruyt, (dewijl de schaemt der maegden,
In u de moort nu dreycht, doort doen ws welbehaegden,
Versmoort en omgebracht) geeft nu den lesten eer
Die u heeft lang ghedient, dees deuchde schencket weer.
Met tranen maectse nat, laet u twee beecxkens vloeyen,
Sucht, steent, en claecht u noot, laet het u g’noten moeyen.
Eyscht ooc van haer dees eer, begeert haer dienst, begeert
Een soentjen voor het lest, met lief geween vereert.
d’Afcomst dan Bruydegom, en Bruyt des liefds en trouwe
Gedenckt, des vreden bant: hanthaeft, ghy Bruydt, de vrouwe
Ws mans. Ghy Bruydegom, ws vrouwen Heer, een wit
Een sin, een doen nae jaeght. Sy u, ghy haer verbit.
Also het aertsche doet, dat t’Hemels geen gevanghen
Vant onrechtveerdich recht der lusten, zy omhangen
| |
| |
Met der Afgoden dienst, gelt, wellust, eer en naem
In hoocheyt yd’le roem, in lusten onbequaem.
Soo sal u acker staen, met levendighe loten,
Tot lust van u beplant, soo sal de zegen vloten
Ws lusts in loop altijt toenemende, u Vrou:
De liefde Gods maeckt rijck in g’luck en voorspoet trou.
P.F.F.A.T.
|
|
Auteursrechtvrij