Boy

(1930)–Henri van Wermeskerken– rechtenstatus



[pagina 41]
V DAGEN van geluk zijn kort. Langer de dagen van smart en leed. Kinderen ondergaan die meer dan groote menschen. Want ze staan zoo machteloos, als er tweespalt tusschen ouders komt, en wanneer zij wat ze liefde meenen, in haat zien vergaan. Iederen dag meer. En haat komt zooveel sterker dan geluk. --------------- Haat komt traag maar zeker. Als een log monster glijdt het langzaam over het geluk. Vernietigend, verpletterend wat eenmaal zoo innig werd opgebouwd. Als kleine jongen zag Boy den liefdeband tusschen zijn ouders langzaam scheuren... hij zag hen voortleven naast elkander... nu eens in onverschillige verdraagzaamheid, dan weer in plotseling oplaaiende buien, soms van liefde, soms van twist. En eindelijk haat. Als hij van school kwam en Vredensteijn naderde, was het, als klemde zich een zware vuist om zijn hart, een vuist, die kneep en vreemde angsten in zijn ziel opriep. Als van een nachtmerrie. Wat zal het vandaag weer geven... moest hij steeds zich vragen. En iederen dag gaf het iets anders, iedere dag bracht nieuwe schokken, nieuwe ellende. Over de teere ziel van een kind, dat enkel geluk verlangt, gaan die emoties als een schroeiende brand. De jaren gingen voorbij, al schenen ze zonder einde. En langzaam aan, drongen tot hem ook door de
[pagina 42]
zakelijke zorgen van zijn vader. Wel sprak Smeder daar nooit over, maar als hij van zijn kantoor kwam en Boy zag de groote wolk op zijn voorhoofd, dan wist hij... dat er iets niet goed ging... Kinderen zien dat, ze voelen het. Ouders vergeten dat te vaak! En hun machteloosheid is des te wanhopiger. Reeds streepte een kleine rimpel over zijn jonge voorhoofd. Traag gingen de jaren voorbij, en hoe ouder en grooter hij werd, te meer greep het leed hem aan. Wel waren er soms tijden geweest, waarin hij meende, dat alles zich weer schikken zou, als hij nog even opgloren zag den ouden gloed van genegenheid, ja liefde, die eenmaal zijn ouders zoo ná aaneenbond. Maar die waren zeldzaam. Werden steeds zeldzamer en eindelijk wrang. Het was, toen Smeder een compagnon kreeg, Smeder en Co. Toen was gedurende eenige maanden zijn vader een ander mensch geweest, en hadden de lachende dagen van geluk weer even pogen weg te vegen den rimpel op Boy's voorhoofd. Hoe licht en blij was het toen geweest in zijn kleine hartje. Smeder had zich geassocieerd. Wel niet precies, zooals hij wenschte... een Co. die alleen stille vennoot zijn zou, die hem geheel het roer in handen liet... maar de zorgen waren toch tijdelijk opgeheven. Het was iemand, die, met het toch betrekkelijk weinige kapitaal, dat hij inbracht, de geheele zaken mee wilde drijven. Smeder berustte daarin. Maar hij had nu
[pagina 43]
ook meer vrijen tijd, en was in de zomermaanden met vrouw en jongens naar Zwitserland gereisd. Dat waren goede dagen geweest. Maar in Bussum teruggekeerd, kwamen met nieuwe zorgen... nieuw leed en ellende. Om de minste kleinigheid ontstonden de grootste twisten. Zoo fel, zoo scherp stonden die twee menschen tegenover elkander, dat zelfs het dienstpersoneel erin betrokken werd, en Truus, in haar zenuwachtige drift om de meiden schelde, en ze in het bijzijn der kindderen tegen den vader als getuigen riep. Toch volgde in die dagen op elke uitbarsting van haat..., nog een verzoening. En in die oogenblikken was het, dat Boy zich het gelukkigst voelde. Meestal was het zijn werk, en stond hij als bemiddelaar tusschen zijn beide ouders. ‘Vader, wees nu niet meer boos...?’ ‘'t Is haar schuld, jongen!’ ‘Ja Paps maar... ze is zoo zenuwachtig!’ ‘Dan moet ze dat maar eens niet zijn.’ ‘Kom... ga nou naar haar toe... en geef er een zoen!’ ‘Ben je dol?’ ‘Nee vader!’ ‘En wat wil je dan van me?’ ‘Dat je met me mee gaat, kom nou?’ ‘Waar is je moeder dan?’ ‘In de huiskamer... ze huilt...!’ ‘Huilt ze?’ ‘Ja, ze is zoo bedroefd!’ ‘Heb ik er dan wat gedaan?’
[pagina 44]
‘Je hebt haar “ellendig wijf” genoemd.’ ‘Dat is ze!’ ‘Is mijn moeder een “wijf”?’ ‘Je moeder... je...’ En dan zei Boy weer heel zacht: ‘ja mijn moeder... je moet lief tegen mijn moeder zijn... waarom maken jullie toch altijd ruzie?’ ‘Maak ik het...?’ ‘Jij en moeder allebei... en altijd aan tafel!’ ‘Zoo...?’ ‘Kom ga nu mee?’ ‘Nee, zij moet hier komen... ik wil niet altijd de minste zijn.’ ‘Ze wil niet... ze zegt dat jij bij haar komen moet.’ ‘Zie je wel...’ ‘Wees nou de wijste, vader! ‘Nee...!’ ‘Ben je de wijste niet...?’ Smeder schoot in den lach... die bliksemsche kwajongen... altijd een antwoord klaar... Boy trok hem omhoog uit den armstoel. ‘Kom... doe net of je wat uit de kast wil halen... dan kom ik binnen, en dan maak ik het weer goed.’ Hij trok zijn vader aan den arm met zich mee..., die zich voeren liet en duwde hem de huiskamer in. Dan kwam hij even daarna met Robbie, die gauw voor de gelegenheid van boven gekomen was, terug. Hij vond zijn vader bij de kast, bezig zich een glas port in te schenken.
[pagina 45]
En Boy nam hem bij den arm, en trok hem langzaam naar de tafel, waar Trims zat te snikken... ‘Geef-er een zoen, vader.’ ‘Ze vergalt me heele leven!’ ‘Jij vergalt het mijne’...... wierp Truus er tusschen. ‘Toe nou, allebei!’ En dan trok Robbie met kleine armpjes zijn moeder op... ‘Wees nu niet meer boos op die goeie Paps.’ Truus snikte... ‘Kus het dan af, Mams!’ En het was dan of deze vader en moeder... kinderen waren... en die kinderen groote menschen, die de rustige verzoenende wijsheid der wereld bezaten. Er zijn op de wereld in gevoelszaken geen grooter philosophen dan kinderen..., en zoo was het ook met de jongens. Als zij even daarna vroolijk den tuin inrenden, gingen ze in het koepeltje samen bepraten, wat ze gedacht hadden. Ze zochten de oorzaak van zooveel twist, en zeiden elkaar... Boy, die nu reeds dertien werd, en beter oordeelen kon, verschilde dikwijls met Robbie van opinie, daar deze steeds geneigd was, gelijk te geven aan dengene, die het meest bedroefd was. En waar Truus het makkelijkst huilen kon, sloeg zijn hartje altijd naar haar over. ‘Dom van Mams, hè?’ ‘Ja, maar vader is altijd zoo ruw.’
[pagina 46]
‘Nou ja, maar hij meent het niet zoo’ ‘Nee, ze meenen het allebei niet.’ ‘Dat is nou tenminste weer voorbij.’ ‘'t Duurt óók maar tot van avond of morgen!’ ‘Ze hebben elkaar gekust!’ ‘Wat hebben ze der toch aan, altijd zoo te herriën, lijkt wel een bioscoop hier in huis. ‘Niks!’ zei Boy wijsgeerig. Maar toch waren hun hartjes... voor het oogenblik ten minste... licht en lucht, en stoeiden ze vroolijk met Hektor, die zich alles weggevallen liet. Boy nam zijn grooten ruigen kop in zijn armen en zag het dier in de bruine oogen. ‘Jij hebt het toch maar makkelijk, Hek... jii begrijpt niks van al die beroerdigheid, ik wou dat ik ook een hond was, da's heel wat beter!’

Vorige Volgende