Boy

[p. 177]

XXXII

HET was, en het ging, zooals dokter Bogari gezegd had. Soms leek het, of er geen ziekte meer was. Maar dan weer zag hij die duidelijk, en in een smart, die voor hem wreeder was dan voor de zieke zelf.

Nu eens lachten haar oogen, en sprak zij hem over de toekomst, waarvan hij wist, dat die niet zijn zou, en dan weer was zij moedeloos, en zat mat voor zich uit te staren naar de zee, die zelfs in haar schoonheid enkel weemoed leek.

Soms had zij lust in wandelen, of ging zij met een kinderlijke blijheid naar de opera, en dan weer trok zij zich geheel in zich zelf terug, en kreeg hij haar in zoele avonden nog maar met moeite tot een tocht met een gondel over de Golf.

Weer een oogenblik blij, liet zij zich drijven over het klare water, dat doortinteld scheen van de ondergaande zon, en tegelijk viel zij terug in een indolentie, die zich iederen dag meer in geheel haar wezen teekende.

Eenmaal begon zij zelfs zacht te snikken, toen een gondelier met droomerigen stem een van zijn Napolitaansche liedjes zong.

Naepoli-Neapoli, ik heb je gezien bij dag,
toen de zon straalde en je schitterde blank als fee...
Ik heb gedroomd op de Golf van blauw
én je bewonderd van heel verre...
Eenmaal zal de Nacht komen voor mij,
maar heel gelukkig zal ik sterven...

[p. 178]

 

Omdat ik geleefd heb in je goud en je gloed

 

Omdat ik gezongen heb aan je oevers.

 

 

 

In je schoot zal ik rusten den eeuwigen slaap,

 

maar in mijn graf zal ik voelen de warmte van je zon

 

en ik zal hooren het breken der golven,

 

als storm ze tegen de rotsen jaagt.

 

Ik zal glimlachen in mijn slaap...

 

Omdat ik zal weten

 

Dat ik kind van Napels was...

Dan kwam zacht het refrein: ‘Neapoli, Neapoli.’

‘Waarom huil je nu moeder?’

‘Ik weet het niet, het komt misschien, omdat alles zoo mooi is, en toch omdat ik die schoonheid niet zoo meer voel, omdat ik het niet allemaal bevatten kan, en in mij opnemen. Wat is het water diep hier, kijk, daar heel laag zie ik de rotsen, omdat de zon er op glanst. Zie je die visch, en daar schiet er weer een. Wat moet het leven van visschen mooier zijn dan het onze! Daar, diep in die koelte en in dat eeuwige zwijgen. Daar, waar nooit woorden klinken, die pijn doen. Ik zou bij hen willen zijn in die koelte, in die rust en die heerlijke diepe avondvrede.’

Ver boog zij zich voorover, om dien glanzenden bodem diep te volgen.

Boy legde zijn hand op haar schouder en trok haar aan zich.

[p. 179]

Droomerig klonk de zang van den gondelier:

Eenmaal zal de nacht komen voor mij,
Maar heel gelukkig zal ik sterven!

Toen zij dien avond in het hotel terug keerden, lag er een briefkaart van Robbie. Zij ging er haastig mee naar haar kamer, maar toen Boy even daarna boven kwam, vond hij haar in tranen.

‘Wat heb je, liefste?’

‘Lees maar.’

Boy las het nog kinderlijke schrift:

‘Lief moedertje. Ik ben druk aan het repeteeren voor mijn overgangsexamen, maar ik zal je gauw eens een brief schrijven. Ik ontving jou brief, en ook die van Boy. Hoe gaat het met je hoofdpijn? Vele kussen van Robbie.’

‘Je ziet, Boy, hoe ver hij al van mij weg is, en zijn moeder langzaam gaat vergeten; het zijn wel goed bedoelde woorden, maar zij komen niet meer uit het hart van kind naar moeder. Het is een briefkaart, waarmee hij zich zelf wat verlicht heeft, omdat hij wel voelde, toch weer eens te moeten schrijven, maar meer is het ook niet.’

‘Och moeder,’ zei Boy zacht, ‘dat verbeeld je je maar; je moet denken, 't is een jongen, die daar heel zijn eigen leventje leeft. De jeugd tegenwoordig is anders dan die van uw tijd, we leven ons eigen leven, zijn een andere generatie, die anders is ingesteld. Wij

[p. 180]

zijn rijper, ouder... zelfstandiger.

En terwijl hij dit zeide, voelde hij zich ineens oud.

‘Je weet dat niet, moeder, maar als je op die leeftijd komt als Robbie, dan ga je je ook groot voelen en al bijna mensch. Ik herinner mij dat zelf te goed. Je schaamt je voor liefkoozingen en voor alles, wat zacht en teer is, en je poogt dit onder onverschilligheid te verbergen.’

‘Maar jij bent toch nooit zoo geweest, jongen, je was toch heelemaal anders.’

‘Ik was net zoo.’

‘Maar ik heb het nooit gemerkt!’

‘Ja, maar je was ook altijd zoo lief, moeder, dat ik mij voor jou niet schamen kon. En ik was vaak bij je, en... stil maar, laten wij er nu niet over praten. Zoo, leg je hoofdje maar aan mijn schouder, en wees nu maar heel stil... In die korte woorden zit toch veel meer, dan je weet... Misschien zit hij nu ook aan je te denken, net als jij aan hem, en ziet hij je weer voor zich, zooals je hem toestopte in zijn bedje, of zooals wij zongen aan de piano, als 's winters de avonden zoo vroeg kwamen. Dat was alles toch heel mooi, hè moeder.

En je moet maar denken, hij is nu in zijn moeilijke jaren.’

Zacht streek hij haar door de krullende haren.