De zoon van de gondelier

[p. 97]

De derde avond: Signor Safari

‘Pappa, wat gebeurde er met de gondelier?,’ vroeg Paolo op de derde avond. (De gondelier onder het bed werd wit van schrik. Hij dacht: misschien bedoelt hij mij!)

‘Welke gondelier bedoel je, Paolo?’

‘De gondelier die van de kleine Katherina hield voor ze met Doge Dromio trouwde en hem helemaal vergat.’

‘Guido bedoel je! Zo heette die arme jongen. Een gelukkige gondelier werd hij niet. Maar dat de kleine Katherina hem vergat, is niet helemaal waar. Ze zorgde ervoor dat hij in dienst kwam bij prins Minisaldo. Dat was geen gemakkelijke baas! Vooral niet toen hij een oude baas geworden was. Nadat Doge Dromio was opgevolgd door de twee Dandolo's was er altijd geld tekort. Zoals je weet was prins Minisaldo de minister voor geldzaken. Van zorg en kommer werd hij zuur als een onrijpe komkommer. Hij mopperde op alles en iedereen. Om aan geld voor de schatkist te komen bedacht hij allerlei boetes. Ook stuurde hij brieven naar belangrijke mensen in het buitenland. Hij schreef hen hoe mooi het in Venetië was, dat de pensions niet duur waren en de tarieven van de gondeliers om te lachen zo goedkoop. Op die manier lokte hij mensen met veel geld en vrije tijd naar Venetië. Vooral uit Engeland kwamen iedere zomer dozijnen hertogen, baronnen en graven die zich dan zwijgend lieten rondvaren waarbij ze strak voor zich uitkeken.

Maar de vreemde sinjeur die op een middag in augustus bij Guido in de gondel stapte, kwam van verder en praatte uitbundig in een taal die klonk als schuurpapier.

[p. 98]

Guido boomde zijn gondel door het Grote Kanaal en de vreemde passagier boomde in zijn onbegrijpelijke taal. Guido kreeg het warm van het bomen en hij kreeg het nog warmer toen hij merkte dat de vreemde passagier niet vertelde waar hij heen wilde. Wel haalde hij uit de enorme rugzak waarmee hij aan boord was gestapt een veldfles en die bood hij de verhitte gondelier aan.

Guido nam een flinke teug en spuwde wat hij gedronken had meteen weer uit. In het blauwe water achter de gondel dook een serie rode wolkjes op, zodat een bejaarde prins die dit verschijnsel waarnam vanaf het balkon van zijn paleisje meende dat de spuwende gondelier pas geleden een kies had laten trekken. Wat Guido zo haastig uitspuwde was echter geen bloed, maar bloedrode wijn. Hij had verwacht dat in de veldfles van zijn passagier water zou zitten en geen wijn. Hij wist dat wijn slaperig maakt. Hij kende de wet en een van de nieuwste wetten, uitgevaardigd door minister Minisaldo zei: ‘Een gondelier moet altijd klaarwakker zijn. Als hij in zijn gondel slaapt of zelfs maar gaapt, wordt hij zwaar beboet. Een waarschuwing! Gegroet!’

De vreemde passagier kende de Venetiaanse wetten niet en hij vond het koddig om te zien hoe een Venetiaan wijn bij het water deed. Zelf nam hij uit zijn veldfles een paar ferme slokken zonder er slaperig van te worden. Hij kon er goed tegen. Hij was een boom van een vent, met een borstkas als een wijnvat en schouders als stormrammen. Zijn brede gezicht was bruin als leer. Hij had een vierkant geknipte baard. Op zijn hoofd stond een wollen mutsje met een kwastje eraan, dat vrolijk zwaaide bij het wiebelen van de gondel. De vreemde passagier wees zichzelf aan met een vinger zo dik als een banaan en bulderde: ‘Signor Safari.’

Nu weet ik tenminste hoe hij heet, dacht Guido. Wist ik ook nog maar waar hij heen wil. Het beste wat ik kan doen, is langs alle pensions van Venetië varen. Dan kan het niet

[p. 99]

anders of Signor Safari ontdekt een pension dat hem bevalt.

Guido boomde zijn gondel langs peperdure pensions waar echte prinsen de lakens uitdeelden en echte prinsessen boontjes kookten voor niets zeggende hertogen, graven en baronnen. Daarna langs voordeliger pensions voor adel met een kleine beurs. Daarna langs artiesten-pensions waar uitheemse schilders en dichters gitaar leerden spelen. Tenslotte langs pensions die in een minder goede reuk stonden, omdat ze gebouwd waren in de buurt van riolen.

De rondvaart langs de Venetiaanse pensions bleek Signor Safari uitstekend te bevallen. Van tijd tot tijd nam hij een teug uit zijn veldfles en hij lachte naar alle kanten. Hij vond Venetië een feest, een beweeglijk feest! Maar nergens wilde hij naar binnen, ook al brandde de zon op het water.

Guido boomde steeds trager. De gloeiende zonnestralen beschenen hem vanuit de hemel en vanuit het water. Hij was heel Venetië doorgevaren met in zijn gondel een vent als een boom en een enorme rugzak. Hij was het zat! Puffend ging hij op het bankje tegenover Signor Safari zitten. De gondel dreef uit zichzelf nog een meter of tien verder en bleef stil liggen. De gondel lag op het midden van een blauwe waterspiegel met een gouden lijst van zonbeschenen kerken en paleizen. Guido nam zijn hoed af, wiste het zweet van zijn voorhoofd en keek omhoog. Toen zag hij hem!

In de diepblauwe hemel vloog een kastanjebruine leeuw met roomwitte vleugels. Guido keek in het water naast de gondel. Dat doet een Venetiaan als hij zijn ogen niet geloven kan. Ook in het spiegelende water was de vliegende leeuw - met een gouden randje rond manen en vleugels - duidelijk te zien. Het was dus werkelijk waar: boven Venetië cirkelde een leeuw. Guido vond het een griezelige gedachte. Hij hoopte vurig dat de leeuw zou terugvliegen naar Afrika, naar de oerwouden waar leeuwen thuis horen.

Een scherpe knal klonk in Guido's oren. Van schrik viel

[p. 100]

hij bijna overboord. Hij zag Signor Safari rechtop in de gondel staan, naar de hemel wijzend met een jachtgeweer waarvan de loop nog rookte. Een wit korreltje was onderweg door de blauwe lucht naar de vliegende leeuw. Die wachtte tot het witte korreltje vlakbij zijn voorpoot was en gaf het toen een speels tikje zodat het omlaag viel en in het water ploepte.

Signor Safari zette het geweer opnieuw aan zijn schouder, mikte lang en ernstig, bromde iets onverstaanbaars en haalde de trekker over. Met een nors gezicht keek hij het tweede witte korreltje na. Dat werd net als het eerste door de leeuw opgewacht en teruggetikt. Na een slok uit zijn veldfles schoot Signor Safari nog een derde maal. Met hetzelfde resultaat! Al had Guido nog nooit een jager in zijn gondel gehad, toch begreep hij wat er mankeerde. Het jachtgeweer reikte niet ver genoeg! De vliegende leeuw begreep het ook en brulde spottend. Het klonk als onweer bij heldere hemel.

Over het water riepen van alle kanten opgewonden stemmen. Gondeliers wezen geschrokken omhoog. Duizenden duiven riepen radeloos roekoe. Kerkklokken begonnen te luiden. Uit hun paleizen keken angstige prinsen naar de hemel. Venetië werd bedreigd vanuit de lucht! Maar Venetië werd verdedigd vanaf het water! Signor Safari was nog niet verslagen. Uit zijn enorme rugzak trok hij een enorme grijze bult waaraan een slurfje zat. Hij zette het slurfje aan zijn lippen, ademde diep in en begon te blazen. Hij blies met zijn longen als reusachtige blaasbalgen en hij stopte pas met blazen toen boven de gondel van Guido een levensgrote luchtballon hing. Het uiteinde van het slurfje bond Signor Safari om het middelste bankje. Guido voelde hoe zijn gondel uit het water werd getild. Hij keek omlaag en zag de bodem van zijn gondel weerspiegeld. Het was dus werkelijk waar! Hij was een vliegende gondelier geworden!

Onder de gondel kromp het waterplein tot een blauw zak-

[p. 101]

[p. 102]

doekje, de San Marco tot een ijstaart met kaarsjes langs de randen, de gondels in het Grote Kanaal tot strootjes in een goot. Signor Safari lette niet op de stad in de diepte. Met het jachtgeweer aan zijn schouder stond hij klaar om te schieten.

De leeuw had zich verborgen achter een bundel zonnestralen. Plotseling weken twee zonnestralen uiteen en de leeuw vloog pijlsnel naar de luchtballon. Hij hield zijn nagels gespreid om het zeildoek open te scheuren, zodat de gondel als een steen omlaag zou vallen. Guido was wit en trilde als een limonade-rietje. Maar Signor Safari bleef doodstil staan en wachtte en wachtte...

‘Schiet! Signor Safari!,’ riep Guido. ‘Schiet..!’

‘Schiet op, luie gondelier!,’ mopperde een stem die Guido kende. Hij opende zijn ogen en keek om zich heen. Hij zag tot zijn opluchting dat de gondel weer veilig op het water dreef en hijzelf lag er heelhuids in.

‘Ga rechtop zitten!,’ snauwde prins Minisaldo. ‘Je lag in de gondel te slapen, ongelukkige! Ik moet je beboeten! Deze week geen loon! En breng me nu snel naar pension Picobello waar ik een afspraak heb met een Engelse hertogin!’

Guido hielp prins Minisaldo instappen. Kreunend van jicht liet de oude mopperaar zich op een bankje zakken.

De gondel gleed weg van de kant. En van de zuil met de gevleugelde leeuw waarnaar Guido lang had liggen turen voor hij door het water in slaap was gewiegd.