Henry en Louize

Tweede deel

[p. 102]

Vier-entwintigste brief.
De Freule Van Spaanendonk aan Louize.

Teder geliefde louize!

Het Ongeluk, mijne beste vriendin! schijnt thans de handen zoo vol met u te hebben, dat het geen tijd heeft aan mij te denken - ten minsten ben ik, sedert een geruimen tijd, van dien lastigen klant ontslagen - vergeeten wil ik juist niet zeggen, terwijl ik in de onheilen, u overgekomen, hartlijk deel neeme; anders geniet ik hier eene stille tevredenheid, die ik verre boven het woelig stads leven verkieze. - 't Is waar, alles is hier ééntoonig - dan, de schoone Natuur, welke rijk is in alle haare voordbrengselen, gade te slaan - eene wel voorziene Boekenkas - eene gulle oprechte Geldersche boeren Familie, welke in eene stulp op onze Hoeve woont - huppelende kleinen die dagelijks om mij heen dartelen, om de genadige Freule hunne liefde te bewijzen, dit alles geeft afwisseling in overvloed. - Och! louize! ik wenschte u zoo gaerne hier! - maar gij gaat mij, helaas! verder verlaaten - eene ruime plas waters zal den afstand, tusschen ons, grooter

[p. 103]

maaken: - laat toch deeze afstand geene verflaauwing in onze vriendschap geeven - zult gij mij wel dikwijls schrijven? -

Wie weet, louize! of gij uwen henry niet hier of elders, zult aantreffen - Een heimelijk voorgevoel zegt mij, dat gij hem eens, aan deeze zijde des grafs, zult wedervinden. - Waarschijnlijk is hij naar Engeland; - want welk Land zoude hij anders gekoozen hebben, om de Politike onlusten te vermijden? - en in Engeland vooral heeft men geen Armée op de hielen. - Ik hoop dat de Hemel uwe reize voorspoedig zal maaken! en dat de uitwerking van dezelve aan de verwachting zal beantwoorden! -

Gij vraagt mij, in eenen uwer brieven, wie, in mijn oog, de schuldigste van beide is, henry of cecilia? en gij beantwoordt deeze vraag zoo juist, dat ik er alleen kan bijvoegen, dat ik met het lot van henry zeer veel medelijden heb, en cecilia alleen als de werkende oorzaak van alles beschouw. - Evenwel zal haar geweeten ontwaaken, en wanneer dit wakker wordt, zal zij zich zelf verfoeijen, en nergens rust of genoegen vinden. - De ondeugden vernederen den sterveling. - 't Is waar, henry had meer bedaardheid moeten behouden; - dan, mijne lieve vriendin! hoe menig man is niet door de veelvermogende tong eener vrouwe misleid geworden? - Hij koesterde voor haar eene tedere vriendschap; die gij zelf hadt aangekweekt, en waar van zij zich bediend heeft, ter bereiking van haar oogmerk. - Ach! louize! haar gedrag is ontzettend -

[p. 104]

De herinnering aan het schrikverwekkend toneel, dat gij met raub betreeden hebt, ontroert mij, zoo dikwerf ik er aan denke - Gij kunt den Oneindigen niet genoeg danken, dat Hij u zoo gunstig gered heeft. Schlossab is toch een man van moed en dapperheid, dien gij altijd in uwe belangen neemen moet. -

De Heer kruijer is de braafste mensch die ik ken - overwaerdig door de Fortuin begunstigd te zijn; hij bemint zijn naasten als zich zelf. -

Tante heeft schoon de pot verteerd - nu, daar is niet aan gelegen - die kaatst moet den bal verwachten - zij had juist den man voor om haar regt te zetten. -

Zeg eens, louize! het is toch grappig, dat men met die zenuwziekte thans zoo handig weet om te springen; zoo dra zij, welke met deeze kwaal behebt schijnen, het niet naar hunnen zin kunnen krijgen, zetten zij zich in postuur - de aanschouwers worden angstig, en dus krijgen zij veelal het geen zij begeeren; want elk zegt: laaten wij haar spaaren, zij heeft zulke bittere zenuwtrekkingen. - Geloof mij, louize! de tegenwoordige zenuwziekte bestaat meestal in kuuren, caprices of vapeurs, zoo als gij het noemen wilt - en daar aan laboreert ook uwe Tante. -

Intusschen hebt gij u, in alle uwe wederwaerdigheden, voorbeeldig gedraagen - uw vijand kloekmoedig onder het oog gezien, en het slagveld behouden. - ô! Hoe zal raub niet wel van spijt barsten, dat hij zich zijn prooi zoo laaghartig liet ontneemen; immers schlossab

[p. 105]

was toch alleen, en hij had twee Huzaaren bij zich. -

Ik ben bijna boos op henry, dat hij dit werk, 't welk zoo gelukkig in zijne geboorte gestuit is, zoo verbrod, ja geheel bedorven heeft. - Het is juist geen teeken van een bedorven hart, wanneer men eene slechte daad verricht heeft, te bloozen van schaamte, en de schande, als 't ware, te ontvlugten; - dan met dit alles zijt gij niet geholpen. - Ik weet het, mijn eigen hart zegt mij wat gij lijden moet. - Ach! wees gelaaten in uw lot. - Immers, wat de Hemel samen gevoegd heeft, scheiden de menschen niet. - dit zegt de mond der waarheid. - Tracht hem intusschen te vergeeten. - Laaten toch die tegenspoeden de blos uwer jeugd, eer zij geheel ontlooken is, niet doen verwelken. - Het wreede noodlot heeft meermaalen Gelieven gescheiden - troost u met nog ongelukkiger wezens, en hoop. -

Vaarwel! dierbaare louize! - vriendin van mijn hart! God geleide u! - Wees gelukkig! en geloof dat niemand meerder uwe vriendin is, dan

Uwe, altijd genegen,

e.h. van spaanendonk.