Henry en Louize

Tweede deel

Een-enzestigste brief.
Lord Danville aan den Ridder Ellis.

Waerdigste charles!

Wel mogt ik, in mijn laatsten, van den Ierschen Windbuil gewag maaken - bij mijne ziel! er heeft maar weinig aan gescheeld, of ik had den armen duivel naar de andere waereld gezonden - evenwel, een por, dwars door zijn huid heen, heeft zijne ingewanden wat lucht verschaft, en

[p. 243]

misschien is de liefde ook door dat gaatjen verhuisd. -

Het was de Edele o. connaught - de roem van alle Iersche Jakhalzen, die ons met zijn bijzijn kwam vereeren; zoo dra hij louize bespeurde, was hij niet te houden - er was geene mogelijkheid om de Schoone te genaaken - dit verveelde mij geweldig; - dan, het liep al van kwaad tot erger; ja, op het laatste Bal gedroeg hij zich zoo gek en verwaand, dat ik, ziende hoe zulks aan louize mishaagde, hem een weinig ter zijde riep, en, op een beleefden toon daar over onderhield; maar de Ier werd als bezeten, hij zwetste en snoefde zoodanig, dat het niet te verdraagen was; om het Gezelschap beteugelde ik nogthans mijne driften; want door zijn getjef kreegen wij al eenige toekijkers om ons heen; doch, hoe geschikter ik mij gedroeg, hoe verwoeder hij werd; zoo dat hij zich op het laatst niet ontzag mij een knip voor den neus te geeven; - ik beantwoordde dien hoon met een duchtigen klap, en liet de kaerel voords alleen staan windbreeken, mij bij louize voegende. - Het lieve meisjen was zeer verlegen; want de een en ander liet zich ontvallen, dat er geschil ontstaan was tusschen twee minnaars der Hollandsche Dame. - Ik stelde haar gerust, en was tevens zeer in mijn schik dat zij ongerust scheen, of mij, om haaren wil, eenig onheil mogt wedervaaren. - Zulke verschillen breeken gemeenlijk de vreugde af - althans wij scheidden vroeger dan naar gewoonte. -

[p. 244]

De Iersche Boterkooper dacht nu zeker dat ik bang voor hem was; want hij, fier gelijk een haan die op den mesthoop kraait, werd nog veel luchtiger. - Uit de zaal gegaan zijnde, en weder binnen komende, stond hij in een kring van gekken, die hem, met open mond, zijne heldendaaden hoorden verhaalen, welke eindigden met de victorie, deezen avond op mij behaald. - Maar wat stond de vent bedonderd, toen hij even omzag, en mij achter zich zag staan - ik geloof niet dat de kop van medusa, met zijn slangenhaairigen paruik, ooit sterker uitwerking op de aanschouwers had, dan mijne onverwachte verschijning op den Ierschman - hij bleef in zijn verhaal steeken, en mij, als verstomd, aanzien. - Gaa voord, mijn Heer! zeide ik hem, uwe historie is schoon - ik wenschte gaerne het einde te verneemen - wie toch kan de onbeschaamdheid van een Ier anders dan met klappen bedwingen? - Hij antwoordde, dat hij geene bevelen van mij had af te wachten; - maar ik beduidde hem nogthans, dat wij eene rekening samen te vereffenen hadden, en hij nu niet te rug kunnende, gingen wij samen heen. - De man gedroeg zich voords dapper - ik kreeg in het eerst een afschamper even boven de linker borst; maar wijl mijn vijand niet goed pareerde, bragt eene laage quarte hem mijne kling dwars door het lijf; - hij viel echter niet, maar betuigde toch genoeg te hebben - nu, dat sprak van zelf. - Ik hielp hem naar zijn huis, dat niet verre af gelegen was. - De Chirurgijn gehaald en de wonde gepeild zijnde, geloofde men

[p. 245]

niet dat eenige edele deelen gekwetst waren; - maar de goede Ier zal in geen zes weeken zijne kamer mogen verlaaten. - Wij hebben vriendschap gemaakt, in zoo verre dit gebruiklijk is; en heden, zijnde de veertiende dag, acht de Heelmeester hem buiten gevaar, indien er geene toevallen bij komen - dit is toch doorgaans een achterdeur voor de Esculaapen. -

Evenwel moet ik bekennen, charles! dat ik, geduurende den tijd dat de Ier zich in gevaar bevond, zeer verlegen was. - Dit geval doet mij ernstige bespiegelingen maaken. - Men zegt wel: een man over boord een eeter te min; maar ik wilde om geen schatten der waereld, dat de Ierschman gesneuveld ware; - ik kon er waarlijk 's nachts niet van slaapen - mij dacht hem geduurig voor het bed te zien - mij zijnen dood verwijtende. - Wij stappen daar zoo ligt over heen, om een niets beduidend verschil door den dégen of het pistool te beslissen, en echter is dikwijls de dood van een der campioenen er mede gemengd - en dus den ramp aan twee huisgezinnen berokkend. -

Deeze vechtpartij zal mij dergelijken doen duchten - ik zal, in het toekomende, mij, zoo veel mogelijk, daar voor wachten. - Het moet toch verschrikkelijk zijn, wanneer men het ontijdig sterven van een zijner Natuurgenooten op zijn gewissen heeft. -

Gij ziet dus, charles! dat dit geval eene sterke uitwerking op mijnen geest heeft. - Mijne liefde voor de onvergelijke louize vrees ik

[p. 246]

zal misschien, door dat geval, lijden; want, zoo als ik verneem, zullen zij Bath nu vroeger verlaaten dan eerst hun besluit was. -

Ons geschil verwekt hier veel geruchts; doch het ligt er toe en is niet te herhaalen. -

Adieu, charles! - Schrijf toch ten spoedigsten, aan uwen getrouwen, maar mismoedigen,

Vriend,

danville.