Ja, hy wol. Al dy oan elkoar knope wurden makken my hiel lyts. Troch dy grutte bewegende hannen fan him helle ik dy strús en dy luds troch elkoar. It slagge my net him by te hâlden, om't ik tagelyk besocht te sjen en te harkjen. Wat myn earen net begriepen, woene myn fingers net dwaan. Doe't it twa of trije kear mislearre, sei er wer wat nuvers:
‘Blinder jonkje, do hast de eagen dochs net yn de bûse?’ Doe bûgde er him oer myn skoechje en die it sa rimpen foar dat de fiter bruts.
‘Gear,’ konstatearre er. Gear? Ik tocht dat er him fersinde.
‘Ik mei gjin fiters, heit.’ Hy antwurde net, mar die it mei it langste ein. Sûnder wurden. It wie te koart foar in echte strús. Hy koe der mar ien luds mei meitsje.
‘Wy krije praters,’ sei er as der besite kaam. As de praters bleauwen te iten, hiene wy iters, en gongen se nachts by ús op bêd dan waarden it sliepers. De sliepers fan dat wykein wiene omke Timen, dy't oan 'e oarloch in houten skonk oerholden hie, en tante Geke. Fan dy houten skonk wie nammers allinne de foet fan hout. Dat hie ik sjoen doe't ik moarns betiid by de iepen doar fan it útfanhûzerskeammerke lâns rûn. De skonk stie tsjin de waskbak oan en hy wie fan stangen, mei oan de boppekant in soarte fan seal mei loshingjende riemkes. Mar dat seachst oerdeis net. Allinne as omke rûn, stapte er der net mei, hy swaaide it foarút.
Doe't omke him nei it waarm iten yn 'e hannen wreau wylst er de Haagse bluf fan ús mem begroete mei:
‘As pisse in ingeltsje dy op 'e tonge,’ moast ik om him laitsje, mar ús heit skode de stoel efterút, rôp dat er dit soarte fan praat net yn syn hûs hearre woe, en bonkele de keamer út. De bibel bleau ticht.
‘Mar efkes stil danke,’ grommele mem mei in reade holle. Omke Timen siet mei de mûle op it kier nei tante Geke te mykjen. Ik skamme my, om't ik lake hie, mar benammen foar ús heit.