It ferset

5

‘Doe't wy berne waarden... Wy wiene de lêsten, Geke en ik. Betteke is oardel jier âld wurden. Foar har kaam Winand yn 't plak. Nei Ale en Gerrit, en, ris sjen wa...’ Hy telt op 'e fingers: ‘Egbert en Ulder. Ale en Gerrit wiene oan it skoskerinnen op 'e Heafeart. Maleur, Ale rekke ûnder it iis, tsien jier. Fuort. It folgjende bern hjitte wer Ale. Dat bleau.’

[p. 16]

Hy hâldt de pinke fan syn ferbûne hân fêst, wylst er fierder giet.

Ik sjoch dat er him rjochtet op in publyk dat him net ken.

‘Ik bin fan in twaling. Wy skaaie net nei elkoar, mar wy ha altyd goed kind tegearre. Noch op it âlde stee berne. It wie in swier bestean foar heit. Hy moast altyd mei de pream troch de slûs, want dêrefter hie er in pear bunder lân. Doe stie dêr in húske te keap, oan de goeie kant fan de wjittering. Afijn, dêr gongen wy yn, mar it hie gjin romte. Hy woe krekt sa'n pleatske as Akkerlo, dy hie dêr flakby boud. Wy hiene trettjin bisten. By it dollen seagen se dat it sân te djip siet. It pleatske moast ûnderheid wurde. Fjouwertûzen gûne! Dat hie er net, dus de bank naam it oer. It âlde húske bleau op it hiem stean. Wy wiene, ris sjen, acht, doe't de bou klear wie. 1925, heit en mem fiifentweintich jier troud. Feest op 'e telle. Feest...’

♦

Wy rieden op it pleatske ta. Ik siet foar him op it sitsje. It dak wie read, as skynde de jûnsinne derop.

‘Tel de kowerútsjes mar ris,’ sei heit. Dat wie maklik, der wiene seis. ‘Pake is in lytse boer.’

Ik fûn him hielendal net lyts, mar hy lei my út dat in boer sa grut is as it oantal kowerútsjes. Efter elk rútsje stiene twa kij. It spultsje hjitte noch altyd ‘de nije pleats’.

Yn 'e tún stie in âld húske. Dêr wennen hinnen en kninen yn.

Ik rûn oer de bleek, rûkte oan margriten en nagelblommen en wie benijd hoe't it der yn dat húske út seach. Ik koe de doar mar amperoan iepen krije. En doe gong alles hiel hurd: klapperjende wjukken en útstutsen poaten mei skerpe neilen derop fleagen my oan. Ik foel efteroer, de earmen en gesicht dienen my sear. Doe't ik gûlend wer nei bûten flechte, stienen se ynienen om my hinne. Mem gûlde ek. De oare deis fertelde se my dat pake de falske hoanne foar straf slachte hie. Dochs doarst ik by lettere besites net mear allinne op it hiem.

[p. 17]

Ut 'e wenkeamer wei, dêr't gielich seil op 'e flier lei, late in trepke mei in sêfte loper en koperen roeden nei de opkeamer. De stilte rûkte dêr nei wriuwersguod. Efter in kastdoar mei rútsjes stie it gouden earizer fan beppe te glânzjen, op 'e tafel lei in heimsinnige flesse mei in sylboat deryn en foar it finster hong in ljochtsjend plaatsje oan in keatling, in tsjerke tocht ik. Brânskildere glês, sei pake. Neat beweegde.

Efter de stâl wie de grientetún, mei slaad, sipels, rabarber mei blêden sa grut as in paraplu, en pûltsjes dy't omheech klommen om stokken hinne. Dêrefter de krúsbeie- en strinkjebeiestrûken. By it hiem lâns rûn in brede sleat. Oer in stap koest by it wetter komme, dêr't in roeiskouke oan syn keatling lei.

Hjir hie ús heit jonkje west.

Pake Hessel en beppe Maaike wiene trage skimen. Se praten nea tsjin my as wy dêr wiene, allinne oer my en sûnder dat ik der eat fan ferstie. De lytse boer hie drôve eagen en in ringburdsje.

Beppe Maaike krige op har fjouwerensantichste noch in grou liif. Mar sy wie Sara net, it wie gjin bern dat dêryn groeide.

En ynienen wiene se wei, wennen se net mear op 'e pleats, mar yn de himel. Tenei rûnen wy nea mear op snein nei tsjerke, hielendal yn Hearrenfean - ‘op It Hearrenfean’ sei ús heit - in oere hinne en in oere werom, wylst ik hast it hiele ein by him op 'e skouders siet mei de noas yn syn hier, harkjend nei har petearen as nei skolperjend wetter, of risseljend reid.