heit as in bline by it lewant lâns skode oant er kroanjend op de bank yn 'e foarkeamer delsiigde.
‘Ik koe der neat oan dwaan, ik stie hielendal te skodzjen, hie it sa benaud. Ik tocht dat ik smoarde.’
Hy hie syn skouderblêd en -bonke, en de lofterearm brutsen. Fierders allerhande kniezen. De hiele ribbekast wie út it stee.
Op syn minst twaris yn 'e wike gong ik mei mem nei Ljouwert, it Sint Bonifatiushospitaal, by him op besite. In stjonkende busreis fan trije kertier. Doe't der in kear gjin spuikladden wiene, braakte ik yn it komke fan myn hannen. Mem skaaide senuweftich yn har taske om. Yntiid rûn it my by de mouwen yn nei de earmtakken. Ien efter ús sei:
‘Sjoch no ris oan, dat stumper.’ Doe pas begûn ik te gûlen.
Yn myn ûnthâld reinde it dy seis wike oan ien tried wei troch en bestie de einleaze wei fan it stasjon nei it sikehûs út brike en losse tegels. Ut en troch, ast op sa'n wipstien staptest, spuite dy smoarch wetter by de skonk omheech. Troch de gongen fan dat gebou skeuvelen kreupelen, melaatsken en dwylsinnigen. It rûkte dêr nei de dea. Mem sei dat it lysol wie, foar de hygiëne. Ik ferstie hyena, hold my de lea wurch dat dat rôfdier om 'e hoeke giselje soe.
God stie út 'e fierte wei helpleas ta te sjen. Doe't ik dy earste kear sei hoe freeslik ik it dêr fûn, antwurde se:
‘Heit hat dit sikehûs sels boud, foar de oarloch.’
Ik befrear. It hearde as flokte se. Us heit, ferantwurdlik foar dizze helle!
Se luts my mei, de betonnen treppens op, de graniten gongen troch, en dêr lei er, by it finster, mei syn liif yn in tinte. Syn hân waard yn in knikkertponge omheech holden. Dat tou rûn oer in katrol mei in wicht oan it fuottenein. Syn mûle wie wytferve. In trochsichtich slankje út in flesse dy't op 'e kop hong, waard wei ûnder pleisters op syn earm. Us heit wie de haadrolspiler yn in
Auteursrechtelijk beschermd