It ferset

8

Syn sykjend lûd fynt myn oandacht wer.

‘Foar de oarloch wie der ek noch in put wurk dêr by Snits, yn Blauhûs. In rêsthûs. Ik learde der in protte. Doarren ôfhingje, tegelje, liedings lizze, oplein foegje... soksoarte dingen. Wy sliepten mei in man of fjouwer, fiif yn in keammerke. Doe't de maaibeam op it dak stie, moasten wy oan 'e drank. Alde kleare. Ik woe nei twa romers op wetter oer, mar ik kaam der net ûnderwei. Hoe't ik thúskaam bin, wit ik net mear, mar it wie goed maleur. De foarman liet my de oare deis myn rûs útsliepe.

Dat gong lang goed, dêr yn Ljouwert en Snits. Op sneon fytste ik nei Haskerdiken werom en dan wie ik op snein thús.’

[p. 24]

Nochris moat er prúste en snút him lûdroftich út yn in smoarge bûsdoek, dy't er mei de ferbûne hân heal yn 'e bûse werom triuwt.

‘Mar doe kaam de oarloch. Ik krige in oprop foar de Arbeidsdienst om nei Dútslân te wurkjen. Dêr prakkesearre ik net oer. Op myn persoansbewiis kaam “landarbeider” te stean ynstee fan timmerman. Boerefeinten wiene frijsteld. Ik die in pear dinkjes foar de ûndergrûnse. Wat koerierswurk, ik siet net echt yn it ferset, lykas Egbert. Dy wie kolossaal aktyf.

In pear jier foar de oarloch hie ik Femke al troffen.’

Wer falt er stil en betaast de dûbelde trouring. Dy fan himsels is twa kear ferfongen. Flinterfyn sliten. Goud is te sêft foar de bou. Letter moast der in stikje tuskenút helle wurde om't de fingers te tin waarden.

Syn mûle lûkt strak, de siken rûzje him hearber troch de noasters, de prústbui is oer. Skoalbern drave roppendewei foar de finsters del. In jonge frou yn in koart keunstbûntjaske mei in fyts oan 'e hân slacht op it sitsje en ropt mei in skelle stim:

‘Kom Richy, oanmeitsje, wat rinst no te slûgjen!’

Richy. Dit is de nije tiid. Yn myn bernejierren hjitten wy Sytze, of Lútzen, of Gjalt.