it gewoan in wyt lapke dat se fan in roltsje ôfknipte. Oedze stie der mei de mûle iepen nei te sjen.
‘Ik koe 't net helpe,’ sei er skriemerich. Hy snúfde syn snotbongel op. Hy koe it net helpe. It stelde my net gerêst. Myn lippe wie noch mar krekt wer better. Oan de ôfbrutsen molktosk, dêr't ik neffens ús heit gelok mei hie, siet in flymskerp rântsje.
De bewaarskoalle hie gjin skil, mar in tún. Dy tún wie gjin tún, mar in keal stik grûn mei in skud deromhinne, in grutte modderige sânbak. Wy boarten dêr mei ôftanke diggelguod, skurve fluittsjettels, gimmelearden pannen.
Fan sân makken wy mei houten skeppen, dêrst elkoar ek omraak mei houwe koest, de foarm fan in skip. Bûten it wâltsje koest net stean, dêr wie it djippe wetter. Tûzen miljoen kilometer djip. It skip wie hiel fol, koest maklik oerboard falle. Dan wiest ferdronken, dea.
As der in fleantúch oer kaam, stiene wy mei ús allen, holle yn 'e nekke, te toppen:
‘Mei 'k mei? Mei 'k mei?’
Dat yn sa'n krúske dêr boppe yn 'e loft minsken sieten dy't troch rútsjes nei ûnderen seagen en yntiid mei-elkoar prate koene, krekt as wy dêr yn 'e djipte, hjir op 'e grûn, dat wie in wûnderlike gedachte. In fleantúch yn it echt seach ik foar it earst doe't wy op 'e foto moasten. It stie dêr samar. Griis. Op tsjiltsjes. It hie gjin dak, mar wol in stjoerke.
‘Is it wier echt?’ frege ik juffer Baarsma.
‘It is sabeare echt,’ sei se.
Doe hie ik fuortdalik it mier oan dat fleantúch. Neist de skoalle hiene se it delset, in lyts kring. Der stiene letters op, in namme. Uiver. Mar dy koe ik pas letter, op 'e foto, lêze. Moast der om bar yn. It hie in propeller, mar fleane ho mar.
Koest ek noch in learen heim opsette, mar dat woe ik net. Ik hold gewoan myn eigen mûtse op.
Hoe sjochst nei sa'n fotograaf ast witst datst bedondere wurdst?
Auteursrechtelijk beschermd