11
Hy komt de keamer wer yn, skytskoarret foar syn stoel. In tipke fan syn bûsdoek stiket as in toar blêd nei bûten.
‘Ja, dat wie doe. No earst mar ite.’
Ik sjoch dat it apparaat noch rint en set it út. Syn lûd waard ek hearber dimmener de lêste minuten en syn ferslach skaaide al mear nei mimerjen. Ik bin benijd oft de bân it noch ferstien hat. De klok slacht tolve mei yn syn sok de toer.
Us heit is in man fan 'e klok. Hy moat yn ferbân mei syn kwaal it iten útsmarre oer op syn minst seis mominten it etmel, mar dat hat er nea serieus besocht. In dei hat no ien kear trije mielen.
♦
Om seis oere gong de wekker, in koart gerinkel, en fuortdalik dêrnei kreake it bêd en hearde ik him rinnen. Tusken de drompel en de doar fan myn keammerke waard in giele streek ûnder de nacht lutsen. De twadde treptriem kreake, de fjirde pipe. In hoart letter krongen de fertroude lûden ta my troch: de sjongende striel ut 'e kraan yn 'e tsjettel, de oanboazjende fluit dy't hommels stilfoel, it brekken fan hout, it ferskuorren fan in krante. Ik hearde earst it knetsjen fan it fjoer, rûkte dan de petroalje. De radio gong oan: ‘Vroeg bij de pinken’, de leppel tikke yn it board brij. Om kertier foar sânen foel de hoksdoar ta.
Wy ieten altyd presiis op 'e tiid. Middeis om tolve oere waarm, jûns om seis oere bôle. Mem wie nea te let of te betiid. Hy kaam deryn, waske de hannen, gong sitten en wy namen yn hasten ús plak yn. Hy wachte gjin minút.
Auteursrechtelijk beschermd