It ferset

12

It tafelkleed wurdt dûbeldslein, dat foar twa persoanen seil frijkomt.

Ik sjoch nei de kassetterecorder, dy't noch op it salontafeltsje stiet en wjerstean de nocht om him op 'e itenstafel te setten en syn gebed fêst te lizzen. It jout gjin skik, komt my foar.

Hy rjochtet him op 'e fertroude wize ta de almachtige, oft dy allen die ons lief zijn wil bewaren, waar zij zich ook bevinden, in elke levensmoeilijkheden.

Elke, in flaterke dêr't er, doe't ik him dêr as opslûpen knaap ris op wiisde, op reagearre mei:

‘Ik hoopje mar dat it mei dyn bidden yn oarder is, jonge!’

Syn lûd is no hiel oars as doe't er syn oantinkens ophelle. Yn dizze fromme foardracht fiert er it wurd net, hy lit him dertroch liede.

Mei in wiffe leppel leget er syn skaaltsje fla. Syn ferwûne rjochterhân leit ûnferweechlik op 'e tafel. Fan alle happen hâldt er it

[p. 30]

measte yn 'e múle. Ik sjoch de stoppelige wangen opboljen. Fan syn mage is hast neat mear oer. Syn útlis wie simpel:

‘Ik kin net mear slokke. Ferlykje it mar mei in ferstoppe húskepot. Ast trochspielst komt de brot oer de râne.’

Der hinget hjir in lucht dy't my net noasket. Yn 'e hoeke, tsjin it oanrjocht oan, stiet in trochsichtige plestik pûde mei in snústerige klobbe ûnderklean. Buorfrou Aal docht de wask. Ik snij de skimmel fan 'e tsiis en rûk oan 'e molke. De bôle is droech, de koarste hurd. Ik ha oan twa stikken genôch.

Bûten op it finsterbank floddert in mosk del. Nei it tafelôfheljen sloech ús mem altyd bûten it lekken út. Al yt ús heit op seil en spielt er de oanrjochtfodde út yn 'e goatstien, dochs sille dy mosken noch wol jierren ûnwjersteanber nei it âlde fuorplak dreaun wurde, al wurdt it tal almar lytser. Miskien is dit dierke wol út in nêst ûnder de pannen fan dit hûs, in meibewenner dy't syn rjochten jilde lit.

Der binne yn ús lân langer folle minder mosken as eartiids, lies ik. By krapte oan materiaalmankeminten fine de fûgels gjin nestelromte mear.

Mei in âld gebeart pakt er de bibel en langet him my.