12
It tafelkleed wurdt dûbeldslein, dat foar twa persoanen seil frijkomt.
Ik sjoch nei de kassetterecorder, dy't noch op it salontafeltsje stiet en wjerstean de nocht om him op 'e itenstafel te setten en syn gebed fêst te lizzen. It jout gjin skik, komt my foar.
Hy rjochtet him op 'e fertroude wize ta de almachtige, oft dy allen die ons lief zijn wil bewaren, waar zij zich ook bevinden, in elke levensmoeilijkheden.
Elke, in flaterke dêr't er, doe't ik him dêr as opslûpen knaap ris op wiisde, op reagearre mei:
‘Ik hoopje mar dat it mei dyn bidden yn oarder is, jonge!’
Syn lûd is no hiel oars as doe't er syn oantinkens ophelle. Yn dizze fromme foardracht fiert er it wurd net, hy lit him dertroch liede.
Mei in wiffe leppel leget er syn skaaltsje fla. Syn ferwûne rjochterhân leit ûnferweechlik op 'e tafel. Fan alle happen hâldt er it