It ferset

14

Yn it ‘fjouwerkant’ siet er, yn in bank mei in ôfdak en in doarke, skean ûnder de preekstoel. Oan 'e oare kant sieten de diakens. De amtsdragers wiene allegear âlde mannen, noartske boeren mei ferbaarnde en ferreinde koppen yn swarte pakken. Dêr siet ús heit tuskenyn. Allinne syn pak wie itselde.

Tsjokke bibels mei koperen slotten leine foar harren, in maat lytser as dy op it buordsje fan de preekstoel.

Soms, as ús mem sneinspineholle hie, sette er my op 'e foarste rige tsjin de muorre oan en gong sels by it doarke mei de koperen ring - krekt sa'nien as de bolle fan buorman Vos troch de noas hie - sitten, dat er dochs tichteby bleau. Der stiigde út it fjouwerkant altyd, hiel licht, in wijde rook op: dong.

Hy song galmjend en út 'e holle. Om't er de hege toanen wat leger naam, wie er ekstra goed te hearren. Hy song gjin mis wurd. Oant de nije beriming kaam.

‘U bent buitengewoon tekstvast, broeder Wisch,’ hearde ik dûmny Van Dishuis ris sizzen, doe't ús heit him by in húsbesyk op sawat alle fragen antwurde mei in bibel- of kategismussitaat. ‘It is de iennige wei nei it libben,’ sei er, ‘mar dat hoech ik jo net te fertellen, wol dûmny?’

Tekstvast. Ik bewûndere him derom, en dochs fertroude ik it wurd net alhiel.

Doe't ik foar it earst meigong nei tsjerke, wie ik al sa yn 't sâlt bebiten, dat ik op it earste it bêste amen fan de foargonger spontaan Here zegen deze spijze, om Jezus wille amen rôp.

Dûmny knikte my ta. Hy glimke.

[p. 34]

‘De kleine Hessel Wisch vraagt een zegen over de spijze die niet vergaat, ons geestelijk voedsel, broeders en zusters.’ Efter my klonk dimmen laitsjen.

Under it gebed riisden de mannen oan har kant fan it gongpaad op fan har sitplak. Guon amtsdragers weagen nei in skoftsje hiel licht nei foaren en tebek, mar boer Steggerda oerdreau dat. Hy ferlear in kear syn lykwicht en kopketûmele oer de balustrade de bank út. Ik hearde him dúdlik ‘godver’ grommeljen. Ik die ien each iepen en seach him krûpen, muoisum oerein kommen en mei in ferlutsen gesicht nei syn hannen en knibbels sjen. Dûmny ûnderbruts syn gebed en wachte oant ús heit it doarke iepene en him der wer yn litten hie. Doe't de smeekbea wer op gong kaam, wie der neat bard, mar Steggerda bleau it fierdere part fan de tsjinst sitten. Hy hie in skiere kleur; in losse tûfe hier, dy't earst oer syn keale plasse lei, hong fan 'e sliep op 'e kraach. En doe't nei de seine de tsjerkerie efter de dûmny oan nei de konsistoarje stapte, rûn er steurend út de maat.

Ek ûnder de preek gongen mannen faak stean. Froulju net. It hie te krijen mei wekker bliuwen. Boeren moasten der moarns ierebetiid ôf. As ús heit it die, die ik it ek. Ik hearde by him, dat koe elk sjen.