It ferset

15

Hy is sa goed as blyn. It oerkaam him in jier of trije lyn, krekt as Paulus (doe't dy noch Saulus hiet) op 'en paad nei Damascus, mar dan ûnder in tsjerketsjinst, dêr't er wer ris argewaasje yn hie fan dûmny Slik.

‘De man hie neat te sizzen, mar dat ferburch er efter in soad moaie wurden. En ynienen gong my it ljocht út.’ ‘Blinder,’ lei my op 'e lippen.

‘Blieding efter it rjochtereach. It linker miste al tachtich persint. Sûnt dat stuit sjoch ik de minsken as beammen wanneljen. Ek hjirfoar hie er in bibelplak foarhannen.

[p. 35]

Mei de episkoop kin er noch wat lêze. ‘De toverlantearne,’ neamt er dat ding. In pear wurden tagelyk, driigjende letters op it byldskerm. Krantlêze slagget amperoan. De tekst wurdt ferfoarme ta breklik geheimskrift op in snústerige ûndergrûn. Oant koartlyn skreau er ek syn triljende kommentaren yn dit ljocht de lantearne en loste der syn krúswurdpuzzels, dêr't ik op A3-formaat útfergrutte kopyen fan makke, mei op. Hy hat foar syn toverlantearne noch eigenhannich in skriuwboerd makke. Timmerje kin er op 'e taast.

Hy dankt foar ‘de milde en overvloedige spijze naar ziel en lichaam beide, en het verzoenend lijden en sterven van uw lieve Zoon, onze Heer en Heiland, Jezus Christus,’ en docht dêroan ta: ‘en laat ons niet beschaamd uitkomen.’

In sintsje dat syn âlde driging net ferlern hat. Beskamme útkomme, betsjut dat net nei dyn dea each yn each stean mei de benearjende wierheid: der is neat mear? En as dat sa wêze soe, wat foar doel hat it dan om God te freegjen it tefoaren te kommen? Oan 'e oare kant, wa't nei syn stjerren ta de konklúzje komt dat der neat mear is, dy hat it ivige libben fûn.

Frjemd, hoe't mei de krekte prikel myn bernetûkelteammen wer yn folle gloarje oprize.