It ferset

16

Yn 'e tún fan de bewaarskoalle setten wy mei ús allen twa âlde skoalbanken op elkoar. Ast dêrop klomst, seachst de grutte tsjerke. De tún fan dy tsjerke wie ek gjin tún, mar it tsjerkhôf. It rûkte dêr nei flearblommen en fermôgele hout, seachst skeefsakke grêfstiennen yn it gers stean en houtdowen en klysters omfleanen. Ik stie mei it kin op it skud yn dy frjemde stille wrâld te stoarjen dy't tsjin ús skoalle oan line, en doe seach ik nei ûnderen. Deun efter it skud wie tusken de strûken in gat dat fol wite dingen lei, stokken en bollen, dy't ik earst as wite koallen miende wer te kennen. In

[p. 36]

kroade stie der neist. Hommels krige ik troch dat dy wite dingen deadskoppen en bonken wienen.

Dit wie it dus, het dal van de dorre doodsbeenderen, dêr't dûmny Van Dishuis oer preke hie. Dit wie dus wat fan minsken oerbleau. Soe omke Piter dêrtusken sitte? Myn suske? Ik seach ta oft der lytse bonkjes by wiene, in hast trochsichtich holtsje, tin as in skulp. Ik seach se net. Dy profeet, ik wist syn namme net mear, prate tsjin dy bonken en se harken nei him en kamen wer byelkoar en waarden wer minsken. Mar wat koest sizze tsjin bonken? Ik liet my hastich fan 'e banken glide en sei neat tsjin de oare bern.

Mar middeis ûnder iten koe ik my net stilhâlde.

‘Wit heit wol wat efter it skud fan ús skoalle leit? It dal van de dorre doodsbeenderen! Der lizze in hiele protte, allegear troch elkoar.’

Heit skode hinne en wer. Mei in lûd as woe er my wat ferbiede, sei er:

‘Hoe krijst it yn 'e plasse, jonkje, dat is gjin dal, dat is it rûmplak fan it tsjerkhôf. Soks is neat foar bern.’

Rûmplak? Ik fûn it in nuver wurd foar sa'n fol gat.

De oare deis stiene de banken net mear tsjin it skud en juffer Baarsma ferbea ús om se op elkoar te setten. Mar ik hie de bonken sjoen en yn myn dreamen kamen se werom. Se rôpen my, ik foel oer it skud, krekt as boer Steggerda, en myn earmen wiene kalken pipestâlen. En al dy deadskoppen laken, nee, se bilen en balten: lekkerlekkerlekker.

♦

Hy komt oerein om yn 'e sliepkeamer syn stomapûdsje te ferfangen. De knûkelige, snústerige bûsdoek is no hast hielendal nei bûten krûpt.

Al jierren wie er dwaande mei aambeiesalve. ‘Ik koe it altyd aardich stjoere.’ Hy moast nei it sikehûs foar de twadde prostaat-

[p. 37]

operaasje en kaam der mei in stoma wer út. Hy wist net iens wat it wie.

‘Dy dokter wie yn hasten, dy moast mei fakânsje. Hy joech ús gjin tiid om deroer nei te tinken. In útgong oan de sydkant... En it slimste wie, se ha my ek noch... ontmand. Net earder as thús ûntduts ik dat it maleur wie. Se dogge mar raak, dy spesjalisten. Dy dokter hie der ek gjin euvelmoed yn wat it foar mem betsjutte.’

Hy lústere it my ta, it moed fol.

‘In grutte medyske flater. Folslein ûnnedich. De húsdokter hat it tajûn: se meitsje kolossale misgrepen yn dy sikehûzen. Mar bard is bard.