Traach skeuvelt er neist my, ik stek myn hân even ûnder syn earmsholte as wy de stoepe op en ôf moatte. Him yn 'e earm krije is útsletten. Hy wol sels rinne. Foarbygongers groetsje, ik groetsje werom:
‘Goeie!’
Hoe makket er dit kuierjen mei? Is syn sicht in houtskoalskets? In útrûne akwarel? Rint er yn in dizenige wrâld fol skimen? Nimt er waar als door een spiegel in raadselen? Hjir giet er, ús heit, op syn toffels mei in ferblikt skots rútsjepatroan. Ferslite sil er se net mear.
It earmhûs is ferboud, dêr hûzet gjin gefaar mear. De bewaarskoalle hjit no Experience. De ruten binn' mei pearse ferve tichtskildere, oer de muorren dûnsje Keith Haringfiguerkes. En dêr leit it tsjerkhôf, ûnferoare. Wy rinne by de hege boekehage lâns. Om 'e toer giet in flecht krieën oan.
♦
As ús mem my brij opfuorre, fertelde se ferhaaltsjes. It moaiste wie dat fan it jonkje dat sa graach ris op 'e toer woe en de koster sa fier krige dat er de grouwe kaai út 'e bûse helle dy't kriezjend tagong joech nei in neare romte - it hûnegat, sei mem - dêr't de trep út omheech fierde.
Yn it hûnegat waarden eartiids boaze mannen opsletten.
‘De mannen fan it earmhûs?’
Se skodholle.
‘Nee, échte ferkearde mannen, dieven, moardners. Mar it jonkje waard fansels net opsletten. De koster joech him in hân en naam him mei de treppen op, nei boppen.’
Dat jonkje wie ik. Ik naam stikken fan har ferhaal oer en hie it, as fariaasje op de flearmûzen dy't sy opfierde, oer de mûzen en flearen dy't ik ûnder it klimmen waarnaam. Ik besaude my oer it eachweid, fielde de wyn, hearde de roeken. Ik wiuwde nei de lytse minskjes, dêr fier ûnder my op 'e dyk: de post mei syn skouder-
Auteursrechtelijk beschermd