18
‘Doelhôf’ hjit it plein. De namme hat eat te krijen mei it lang ferdwûne skuttersgilde. Foar my hjit it noch altyd ‘doalhôf’.
Ik sjoch nei it kafee, it grint op it parkearplak. Hjir seach ik foar it earst in toanielopfiering yn 'e bûtenloft. Twa mannen mei reade noazen en skansearre huodsjes op wienen oan it mâltjirgjen. Ien hie in fjouwerkant snorke, de oare in grutte swarte bril. Se rûnen en beweegden sa't se praten. De iene rôp hieltyd:
‘Toewaknonniebang!’
It wie yn 't Hollânsk. It hearde net echt. Se hiene har opsletten yn dy frjemde taal, alle praat wie út 'e holle en wat se seinen makke har ûnberikber.
Dy mei it snorke sûpte molke en spuide dy sabeare by fersin de oare man yn it gesicht en doe't dy krantlêze woe, stuts syn maat him yn 'e brân en foel er mei stoel en al efteroer. Letter blaasde de brânstichter yn in beker en waard syn gesicht roetswart. Se praten hiel lûd tsjin elkoar, mar ik koe neat ferstean fan wat se seinen en fan wat se dienen begriep ik ek neat. De minsken moasten allegear ôfgryslik laitsje. Ik net.
‘It is mar sabeare, hear Hessel,’ sei tante Elske, dy't ek wille hie. Mar sabeare, ja, dat wie it him no krekt.
Doe't ik ús mem foar it earst betrape wylst se foar de spegel de mûle readmakke en mei in soarte fan spûnske oer har wangen wreau, skrok ik my dea.
Auteursrechtelijk beschermd