19
Blykber geane syn tinzen ek harren gong. Hommels seit er:
‘Wat de bibel oanbelanget, jonge, dy wûnders, moatst mar gewoan oannimme dat dat allegear sa bard is. Dat is it leauwe. Dan komst nea beskamme út. Foar de kykkast wie lêsten in teolooch út Kampen, Holleman. Dy hie hie-len-dal neat mear yn te bringen. De man lies wat út sa'n boekje fan âlde muontsen. Samar in stikje fan sa'n bledside. Dan sloech er wer ris wat oer, blêde in eintsje en dan krigen wy wer sa'n stikje. It wie neat mei neat.’
Ik pak him by de boppe-earm.
‘Tink derom, in bernefytske.’
Hy docht in brike stap en omsylt it obstakel, swaaiend mei de foet as omke Tymen.
‘Allinne it koarke wie wol aardich. Mar ja, wat wolst. Unleauwige teologen. Teoleugen, sis mar gewoan. Kampen is der ek foar fallen. De frijsinnichheid regearet, hjoed de dei. Ik sei letter tsjin Elske:
‘Hasto dy Holleman noch heard?’
‘Ja en nee,’ sei se.
Se hie him der ek foar en doe stapte de buorfrou, Ans Beek, deryn. Dy hie de kast ek oan stean.
‘Ut dat ding,’ sei se, ‘dit hat neat om 'e hakken.’ Dus doe hat Els ek net langer sjoen. Lokkich sit der in knop oan. Stiennen foar brea. Dat kliuwt mar op 'e stoel mei praat fan neat. Dyn pake Sjoerd brocht dat ris moai ûnder wurden:
‘Dy dûmny galme de hiele tsjerke fol, mar wat er te sizzen hie koe maklik yn syn festjebûske.’