‘Kom, wy probearje him dalik. In draak moat fleane.’
Hy rûn dermei foar my út nei it stikje lân, dat oan ien kant mei hege beammen begrinze wie.
‘Oan twa oare siden stiene krekt sokke klappers,’ sei er. ‘Dy ha wy yn 'e oarloch allegear omlein en lyts makke. Foar branhout. Dat wie nachtwurk, want it mocht net.’
It makke de oarloch ta in begearlike tiid. Ast yn de oarloch diest wat net mocht, wiest in held, in fersetsheld.
‘Hoe kin it dat in draak de loft yn giet? Hy heart dochs te fallen? Hy hat dochs gewicht?’
‘Lûkst him omheech op 'e wyn. Sa oerwinst de swiertekrêft. Stiet der gjin wyn, dan kinst net draakjefleane. Eins wurket in fleantúch ek sa. Dat makket wyn troch syn gong.’
Hy liet sjen dat de draak skeef foaroer hong ast de tried strak lutst. Ik bleau dat nuver finen, eat omheech lûke en ûnderwilens op 'e grûn stean bliuwe; mei wyn de swiertekrêft oerwinne.
Us heit knope wat pôlen gers yn it tou dat de sturt foarme. Hy hie my - ek wer as in soarte fan tsjoender - allegear knopen foardien, dêr't ik de measte nammen fan fergeat. Mar de boereknoop, de âldwiveknoop en de turkse knoop hie ik ûntholden. Doe stiek er in finger yn 'e mûle en hold dy in hoart omheech. Plechtich lange er my de draak en wiisde my wêr't ik stean gean moast.
Efterút rûn er by my wei, yn 'e wyn op mei de draaiende haspel. Dêr stiene wy, ferbûn troch dy tinne tried. Hy wachte in amerij.
Syn gesicht stie earnstich.
‘Heech!’ Ik stuts de draak op.
‘Los!’ It krús fleach my út 'e hân.
Doe't er ûnhandich fuortdraafde mei de haspel, skeat de fjoerreade draak omheech yn de loft. Mar fuortdalik begûn er frjemd te saaien en dûkte, wylst ús heit it tou fierje liet, werom nei de grûn. It papier makke in lûd as stie it yn brân. Fierje, in draakfleanderswurd, krekt as haspel, wine, trek.
Auteursrechtelijk beschermd