Krige ik dy winter in prachtich moai brief fan har en dat hat de trochslach jûn. Noch ien kear, flak foar ús trouwen, kaam se mei twifels, wist se net wat se woe. Oft se wol fan my hold. Alhiel fan 't sintrum. Ik sei:
“Blinder, Fam, wat bemaalst no, do móatst fan my hâlde. It is in gebod!”
Skoanmem hat har wer nei my ta stjoerd. Dy hie my wol akseptearre.’ Hy snút de noas sa fûl dat er him de triennen út 'e eagen wriuwe moat.
♦
It heucht my dat ús mem my dat ferhaal in kear die yn in skuld-bewuste rite.
‘Oan heit siet sa'n bytsje praat, no ja, hy fertelde my nei alle sneinen wol altyd hiele preken nei en hy woe my ek altyd foarlêze út De gemeene gratie, mar as ik dan wolris oer wat oars begûn, seach er my oan as wie ik net tige. Ik waard der senuweftich fan.’ Har mem makke der gjin geheim fan oan waans kant sy stie:
‘Wolst ris hastich meitsje datst by him werom komst! In betterenien as Homme Wisch silsto nea fan dyn libben fine. Litst him rinne, dan hoechst hjir ek gjin foet mear oer de drompel te setten.’ Beppe Richt hold net fan kliemen en stinnen.
Sûnt dat momint betsjûge ús mem him har trou sûnder betingsten yn it sechje dêr't se letter tagelyk ôfstân mei naam fan myn ferset tsjin syn stellichheden:
‘Homme hat folslein gelyk.’
Soe nammers dy ‘frjemde fint’ deselde wêze as dy kreas klaaide lytse grouwe man dy't op in middei doe't heit nei it wurk wie foar de doar stie, dy't har Femmeke neamde en tsjin wat sy ‘David’ sei? Se siet tiden mei him yn it foarkeammerke en doe't er wer ôfsette, lake se en se hie reade wangen.
Se wie in kop grutter as hy.
Auteursrechtelijk beschermd