As lytse winkelman ferkocht pake, hoewol't er ‘fjoer en flam op sterke drank tsjin’ wie, foar need wolris in flesse jenever ûnder de toanbank. Mar dat die er allinne oan beurtskippers, dy't flak foar de winkel oanleinen, soms wol trije of fjouwer skûtsjes efter elkoar, om't sneins de brêge net draaid waard.
Syn berop nei slutingstiid wie leedoansizzer. Optoaid mei in kreaze swarte bolhoed - de garibaldi, sei mem - en in swarte lekkense jas mei sulveren kwasten, makke er nei in stjergefal syn rûnte troch it doarp.
Ut namme fan de neibesteanden diel ik jo mei dat yn 'e nacht fan tiisdei op woansdei, sân april lêstlyn, moarns om fjouwer oere tweintich, it tydlike mei it ivige ferwiksele hat: Gerben Lammertsma, yn libben mollefanger en turfskipper. De beïerdiging sil plak fine op sneon tsien april, yn oansluting op 'e útfearttsjinst om twa oere yn de neimiddei, foargonger dûmny Garitzoon. Gelegenheid ta roubeklach yn it Andringahûs, fan in healoere foar de tsjinst ôf. Sis it fierder.
Ik makke pake yn dy glânsrol ferskate kearen mei, út 'e gong wei, troch de skreef tusken heit en mem. Hy stie der ymposant by. Streekjebroek ûnder dy jas út, bolhoed by it deklamearjen fan de tekst bewegingleas yn 'e rjochterhân foar de bûk. Garibaldi. De earbiedweardige dea. It wie earnst. Hy hie ús noait earder sjoen.
Pake hie in frou dy't him foar misstappen hoede. Syn stal koe wol twa kear yn dat fan Beppe Richt. Har griis hier wie lang en ticht, hy hie in plasse sa glêd as in opwreaun earizer. As in ‘reizger’ it winkeltsje ynstapte, dy't allegear frjemde artikels oanprize en him wiisde op 'e nije tiid en de nije winsken, wie er warleas. De man notearre iverich yn syn boekje de bestellings dy't er sels opjoech. Flak foar't er triomfearjend paden meitsje soe, ferskynde Richt yn de keukensdoar, readhite holle, skom oan de earmtakken ta, de sunlightklopper noch yn 'e hân.
‘Jou my dat boekje ris even oan.’ Se die as lies se en ropte it bledsje derút.
Auteursrechtelijk beschermd