dat net te kearen wie en dêr't nimmen en neat oan ûntkomme koe. It neiere, it sette út. As in alderheislikste stofsûger. It lytse ferdwûn yn it grutte. In leadswier skaad skode oer de blomkes dêr yn de sinne. Alles waard swart, ûnmjitlik en boaiemleas. It lûd wie sa grut wurden, dat it omstrûpt waard yn 'e alderdjipste stilte. Ik begriep dat alles wei wie, dat neat bestie. Ek ik wie der net, ik hie der nea west.
Hiel yn 'e fierte, as fan in oare kant, klonk dan in minskelûd:
‘Stil mar, mem is by dy!’
Us mem rôp my werom ta myn bestean.
Se namen my nei in kweade dream faak tusken har yn, yn it bedstee. Dy grutte waarme liven oan beide kanten. De heiterook, de memmerook, sa hearden lea te rûken. Sy hellen de driging út de nacht mei harren waarmte en sykheljen. Neat koe my mear oerkomme. Ik sliepte dreamleas.
Mar de dei wie ek net te betrouwen, sels op har sliepkeamer net. Doe't ik op in moarn - ús mem wie noch net wekker en ús heit wie al ûnder - oer de bêdsrâne kladdere, stie dêr in grutte pispot mei in houten lid. Ik tilde it op. De pot siet fol bloed. De skrik rûn my mei tûzen iiskâlde poatsjes oer it fel. Der dreauwen dûnkere klobben yn it bloed. Fleis. Bylden fan moardzjen en slachtsjen kamen yn my op. Heit kaam de sliepkeamer yn en seach my dêr stean mei dat lid yn 'e hân.
‘Blinder, jonkje, wat dochst no. Lis del.’ Hy size it. Doe mike er yn it bedstee, en sei dimmen:
‘Mem har maandstonde.’
‘Maanstonde’ ferstie ik. Neat om my drok oer te meitsjen. Gewoan mem har maanstonde. In Hollânsk wurd. Ik hie it troch: De maan zal veranderen in bloed hie heit by it iten lêzen. Wat hie ús mem mei de moanne te krijen? Hy naam my it lid ôf, lei it wer op de pot, pakte syn horloazje fan 'e stoel, kearde my de rêch ta en gong my foar nei ûnderen.
Auteursrechtelijk beschermd