It ferset

[p. 66]

31

Opskriljend út 'e dize fan eartiids, sjoch ik dat er al mear as tsien minuten fuort is. Krekt as ik oerein komme wol, hear ik de húskedoar piipjen, en dan syn slofkjende trêden op 'e gong. Hy komt der wer yn. De broeksriem sit draaid, de gasp efterstfoar.

‘Sa, dat is better.’

Hy sykhellet snuvend.

‘It wurdt hjir kâld, docht dy ferwaarming it wol?’ Hy bûcht him nei de termostaat en draait oan 'e knop.

‘Wol heit him net leaver wat deljaan? Dat dollen yn it ferline mêdet ek ôf.’

‘Watte? Dolle yn it... och nee ju, hoe komst derby. Kom, wêr wie ik.’

Wy krije de tried wer op. Ik lit hearre wêr't wy bleaun wienen.

‘...oan ús wenning holpen. Wy ha in goed healjier ynwenne oan 'e oare kant...

Dy wike foar de kream holden se dus dy razzia. Wacht, ik moat even wat kwyt.’

Us wenning. De gebedsferhearring. Frijsteand, grize kalksânstien dy't eartiids wyt west hie, mei in reade sierrâne. Goedkeape stien, neffens ús heit. Koest mei in spiker dyn foarletters yn 'e muorre skriuwe. Yn 'e hûs klonk dat dan as skrabe immen him fûl de kiel. De foargevel hie in erker mei in heech puntdak. Tsjin 'e ûnderkant fan in dwersplankje nustelen alle jierren swellen. Der wienen ek twa dakkajuten dy't wat wei hienen fan tuorkes, en twa sinken sierpunten op 'e naald. Us mem fertelde:

‘Ik wie as bern al fereale op dat hûs en doe't yn it lêste oarlochsjier widdo De Roest kaam te ferstjerren, ha heit en ik derom bidden.’ Se hienen fansels gjin sint, pake Sjoerd moast boarch stean. Mar doe krigen se te hearren dat immen it al kocht hie. Foar seistûzen gûne.

[p. 67]

‘Wat wie dat in tebeksetter. Ik hie der sa nei útsjoen!’

De oare deis kaam De Murk op besite.

‘Ik ha in hûs kocht, der is wat ûnderhâldsefterstân, dus Homme, moarn nei de Tsjerkestrjitte, nûmer C50.’

Bliek it gebed dus dochs noch min of te mear ferheard, al bleau De Murk der fansels - om alle misferstannen foar te wêzen - de eigner fan. Twa wike letter ferlieten se de oare kant.

♦

It hûs hie gjin foartún, mar ‘stientsjes’, oanharke grind mei in pear blombakken dy't alle simmers útprotten fan 'e blommen. Dy yn 'e iene hjitten goudsjeblommen, dy yn de oare ljippetoppen, wist ik fan ús mem. Us heit kalke elke maitiid dy bakken wer wyt. In stek mei gaas tusken izeren spilen mei skeinde punten en krollen foarme de freding. Ik stie faak troch de roastige mêsken nei de dyk te sjen. Neist de ruten hongen blinen, dy't somtiden ticht gongen as it hiel waarm wie. De keamers waarden dan midden op 'e dei frjemd tsjuster en koel as stienen se fol mei tin wetter.

Efterhûs wie de tún mei syn hege parrebeam en de gnodzige, wiid útsprantele apelbeam. Hoe âld er ek wie, hy waard maitiids altyd wer like swiid rôze. Ik neamde de blossem famkesblomkes. En letter hong er dan fol mei glânzjend reade fruchten, dy't sniewyt fan binnen wiene en folle lekkerder smakken as apels.

Se ha oan de jierren tachtich ta in hier fan fiifensantich gûne de moanne betelle, wylst se elkenien tinke lieten dat it hûs fan harsels wie. Doe kaam Jan de Murk te ferstjerren en kocht ús heit it echt. Seis jier letter die er it alwer fan de hân: se gongen yn it húske fan Martsje, wat hegerop yn de Tsjerkestrjitte. Us mem kaam dêrmei oan. It wie sa'n geryflik húske, trije jier foar har dea hielendal ferboud, alles ûnder. In lot út 'e lotterij. Folle minder bewurklik. Ideaal foar de âlde dei. Us heit wie der poer op tsjin.