Hy is wer stilfallen. De eagen ticht. It ferfolch is der al, mar hy soe it leaver rêste litte.
‘Mem en ik hienen in grut godsbetrouwen. Mar Syn wegen binn' net te trochgrûnjen. De poppe lei net goed, Femke moast nei it sikehûs en nearne wie in sike-auto te besetten. Maleur. Se wiene bang foar loftoanfallen. Dokter moast it sels dwaan. Hy hat der de hiele nacht mei yn 'e baan west. In misbefalling. It wie... hoe neamst dat, in stútlis. Ek foar mem libbensgefaar. Us famke hat noch gjin oere libbe. Fam hat it net iens sjoen.
“Ik ha in ingeltsje moete,” sei dokter tsjin har.
17 novimber, 1944. Har bertedei. In swiere besiking. Ik ha har sels begroeven. Mem wie brutsen. Us dochterke hat ús gjin dei mear út 'e holle west.’
Wylst er it fertelt, tint him in drip oer it wang, syn mûle trillet.
‘In ingeltsje.’ Syn hân gliidt nei de bûse.
‘Mar in ingel wie se net. Se wie in minske, yn sûnde ûntfongen en berne, krekt as wy yn Adam fallen. Ik hie har noch dope litte wollen, mar dûmny Van Dishuis... It wie te let. Hy hold my foar dat it teken net de trochslach jout. Lykwols, it is wól de besegeling fan it ferbûn. Dêr kinst net betiid genôch mei wêze. Dus...’
Hy sit sa djip foaroerbûgd dat ik syn gesicht net sjen kin, each yn each mei it skrikbyld dat nea ferdwûn. It siet allinne mar efter de skoattel.
Mei de ferbûne hân faget er de trien ôf.
Hat er har sels doopt? Hat er lûdop dat formulier sitten te lêzen foar dat deade berntsje dat aan allerlei ellendigheid, ja aan de verdoemenis zelf onderworpen wêze soe, tenzij het in Christus geheiligd en als lidmaat van zijn gemeente gedoopt waard?
Ik kin hjir net fierder op trochfreegje. Hy snúft koart.
‘It wie in swiere gong.’
It kistke hat er sels makke, it grêf sels groeven. Hy hat nea sizze wold wêr. In minske waans berte- en stjerdei gearfalle wurdt net registrearre, krijt gjin útfearttsjinst en is ek gjin stien nedich. Dy
Auteursrechtelijk beschermd