35
Ik wie as beuker banger foar Sinteklaas as foar swarte Pyt. Der skûle mear yn Sinteklaas. En wat moast er mei dat boek? Ik hie begrepen dat dêr alles oer elk yn stie. Hy wist mear oer my as iksels. Dat bern seine dat Sinteklaas net bestie, makke it allinne mar slimmer.
Doe't er op it hynder moast, hearde ik swarte Pyt sizzen:
‘Kalm oan, sjoch, hjir dyn foet, Meine!’
Meine? Wie dat de foarnamme fan Sinteklaas?
Unleauwige grutteskoallebern diene my te witten dat ûnder tabbert en miter de sliter ferburgen siet, de buorman fan myn neefke Swarte. Sinteklaas bestie dus wol deeglik. Hy hiet Meine Terpstra.
Op in simmerske middei boarten wy yn 'e eftertún fan Swarte weikrûperke. Ik brocht mysels ferside yn 'e hege ligusterhage. It rûkte der nei tongerblommen, de salamanderrook. Ik wie net te finen. Fier fuort hearde ik ien sjongen:
Blijf zitten waar je zit en verroer geen lid
want de jager is op jacht en hij ziet je niet.
Dat it yn it Hollânsk wie, makke it spannender. Fuotstappen kamen tichterby oer it paad yn 'e tún fan de buorlju. Deun neist my bleauwen klompen stean en dimmene lûden klonken. Efkes bûgden de knibbels troch en skonken skoden in eintsje útelkoar. Ik koe dy iene klomp, dêr't de giele ferve en de swarte streken sawat hielendal op weisliten wiene, sa oanreitsje. Doe seach ik boppe my, op in ôfstân fan minder as in meter, in iepen gulp fan ferblikt mansjester, trije glânzjende knopen, en in meagere hân, dy't in grize woarst fêsthold. In pearse ikel stuts heal út syn ronfelige kraach.
Auteursrechtelijk beschermd