It ferset

36

Hy sit ûnderútsakke op 'e stoel. Syn efterholle hinget tsjin it bekling.

Dan seit er:

‘Ik wie har allinne mar ta lêst.’

‘Wat seit heit? Wa?’

‘Ik mem. Ik wie mem ta lêst.’

‘Hoe komt heit dêr no by?’

‘Lit mar sitte. It is genôch foar hjoed. Stiet it derop?’

Ik wyn it bantsje in ein werom. ‘do moatst fan my hâlde. It is in...

Klik.

Syn stim, mar metaliger. As wiene de wandkleedsjes weifallen.

‘Ik tikje it kommende wike út. Even sjen, hast oardel oere alles mei-elkoar, dat is frijwat. Nije wike kom ik werom foar it ferfolch. Heit syn ûnthâld is yn oarder. Ik hear ferskate dingen foar it earst.’

Hy wol mear molke yn 'e kofje en it kopke minder fol. En ekstra sûker.

‘Dat hat dy dokter yn Grins sels tsjin my sein, dy sjirurch:

[p. 76]

“Eet jij maar zoveel suiker als je wilt.” Hy woe my earst net iens ûnder it mes nimme. “Ik opereer geen brandhout!” Mem wie der sels by.’

Ik knik. Dy útspraken ken ik. Ik helje de sûkerpot.

De heaze oanrin, dan de slach. Ien kear. Healwei fjouweren.

‘Ik moat fuort. Jûn noch in fergadering op skoalle.’ Ik helje de jas.

‘Oant nije wike freed. Oere of twa.’

‘Trije dus,’ ferbetteret er toanleas. Mei de holle foardel stiet er by de stoel. Ik slach in earm om him hinne. Hy jout net mei. In hoartsje leit de seare hân op myn skouder. It ferbângaas hat syn fearkrêft ferlern, it sjocht der goar út. De pleisters ha swarte rânen. ‘Ferjit net om de thússoarch in nij ferbantsje oanlizze te litten!’

Ik lit him wer allinne. Oer in wike sil er om twa oere foar it finster stean en de minuten telle.