Myn ûnthâld hong de man op yn 'e loft en wiske de smak op it beton út. Alle kearen as ik dit plak passearje, wurdt de foto op 'e nij ôfprinte. Wurden hearre der net by. Elk ferslach, alle taljochting, soe in skeinen betsjutte, in foarm fan ferrie. Us heit hat my leard wat ik sizze en swije moat.
Doe't wy ris op deselde brommer nei syn twillingsuster yn Den Helder rieden, rekken wy op 'e kop fan de Ofslútdyk yn in soarte fan trachter, foarme troch twa parkearde bussen, dêr't ien fan ûnferwachts fuortried. Us heit liet it stjoer los en sette him tsjin de bussen lofts en rjochts ôf. Simson tusken de pilaren yn 'e timpel fan Dagon by de Filistinen, tocht ik noch.
De Sparta begûn te slingerjen, wy slipten en skoden ûnderút. Ik seach him neist my op de klinkerts lizzen, wylst in swiere bân mei tichtknipende en iepentearende profylkleauwen oer it foartsjil fan 'e bromfyts hobbele. De ferliking mei Simson wie wreed fersteurd. In heit heart net op 'e dyk te lizzen. In roetswarte wolk stjonkend útlaatgas spuite oer ús hinne. Hy luts my oerein, ik seach hoe't er trille, mar hy sei:
‘Dat betearde goed. Kom jong.’
Hy beseach my en sloech my wat smoargens fan 'e jas. Doe bekloppe er syn eigen broek en fage syn hân ôf yn it gers. Ut it tankje lekte benzine. Hy sette de brommer oerein, tilde it foartsjil omheech en liet it draaie.
‘In lyts slachje, mar it rint frij.’ Hy stapte op, wachte oant ik siet en starte.
‘Alles docht it noch,’ rôp er oer it skouder. En hy joech gas.
Doe't tante Geke ús frege oft wy in goeie reis hân hienen, woe ik oer ús aventoer fertelle, mar ik hie noch neat oars sein as dat der twa bussen oan it begjin fan de Ofslútdyk stienen, of hy lei my al it swijen op:
‘Och jonge, wat bemaalsto no mei dyn bussen, geseur fan neat, fuort, derút, boartsje!’ Hy joech my in triuw nei de keamersdoar.
Auteursrechtelijk beschermd